Wierszowisko

Właściwie to po chorobie prawie już nie pisał, o czym mogłem się dowiedzieć od niego, co prawda pośrednio (bo prawie nie mówił) z ust jego żony Moniki, gdy odwiedziłem ich w latach 90. w Västeras wraz z tłumaczem Leonem Neugerem i przeprowadziłem długi wywiad, który ukazał się potem wraz z polskim przekładem prozy Tranströmera pt. "Muzeum motyli" w Oficynie Literackiej.

Tomas bywał parokrotnie w Polsce, zaprzyjaźnił się z Miłoszem i Szymborską. Pisał wiersze zwięzłe, wyciszone, zagadkowe, nabrzmiałe podskórnymi znaczeniami i sensami poetyckimi, na pierwszy rzut oka niezrozumiałe. W jego skondensowanej liryce odbija się szwedzki krajobraz i szwedzka uczuciowość - małomówna i na pozór chłodna, w rzeczywistości "sprasowana".

TOMAS TRANSTRÖMER

SYPIE ŚNIEG
Pogrzebów przybywa
coraz gęściej i gęściej
jak znaków drogowych
im bliżej miasta.

Tysiące ludzi zagląda
do kraju długich cieni.

Z wolna
buduje się most
prosto w kosmos.

AIR MAIL
Szukając skrzynki pocztowej
niosłem list przez miasto.
W puszczy z kamienia i betonu
trzepotał ten motyl zbłąkany.

Latający dywan znaczka
chwiejne litery adresu
plus moja prawda zaklejona
szybująca ponad morzem.

Atlantyku wijące się srebro.
Zwały chmur. Rybacki kuter
Jak wypluta pestka oliwki.
I blada blizna kilwatera.

Tu w dole praca się wlecze.
Często zerkam na zegarek.
Cienie drzew to czarne cyfry
W tej zachłannej ciszy.

Prawda na ziemi spoczywa
Lecz nikt nie odważy się jej wziąć.
Prawda leży na ulicy.
Nikt nie uczyni jej swoją.
Tłum. Leon Neuger