Dyrektorzy szpitali bez jasnej weryfikacji

Dorota Stec-Fus: EDYTORIAL

Trudno kwestionować opinie ekspertów przekonujących, że dobry menedżer, który wyprowadzi na prostą zadłużoną, ważną dla pacjentów placówkę i znacząco poprawi ich los, powinien zarabiać nawet więcej niż minister.

Problem jednak w tym, że nie istnieją żadne obiektywne narzędzia, które pozwalałyby wiarygodnie zweryfikować rzeczywiste osiągnięcia dyrektorów. Do niedawna można było coś wnioskować w oparciu o zmianę poziomu zadłużenia placówki. Ostatnio jednak niemal wszystkie w krótkim czasie wyszły na plus. Dlaczego? Bo te szpitale, które wykażą zadłużenie, mają być przekształcane w spółki. A do tego nie chcą dopuścić ani ich dyrektorzy, ani marszałkowie.

Wbrew sugestiom niektórych ekspertów, czas oczekiwania na zabieg nie jest też żadnym kryterium, pozwalającym ocenić sprawność kadry zarządzającej. Częstokroć pacjenci nie chcą być operowani przez mało doświadczonych – w ich ocenie – specjalistów, lecz ustawiają się w dłuższej kolejce w tzw. sprawdzonej i uznanej klinice. Nie istnieje też żaden system badania satysfakcji pacjenta. Funkcji tej nie spełniają z pewnością ankiety, doraźnie wręczane pacjentom celem wypełnienia kilku nie zawsze dobrze przemyślanych rubryk.

Nie do końca są też jasne kryteria, jakimi kieruje się marszałek ustalając wysokość wynagrodzeń dla dyrektorów szpitali. Odbywa się to przy zasłoniętej dla opinii publicznej kurtynie. Wydaje się, że zasady i sposób dzielenia publicznych pieniędzy powinny być bardziej jawne, co z pewnością zmniejszyłoby liczbę podejrzeń, spekulacji i zwyczajnych plotek.