Jak Cupiał tworzy Krakowice

Krzysztof Kawa: EDYTORIAL

Zanim przebrzmiały echa wawelskiej sesji poświęconej integracji dwóch województw, przy Reymonta odbył się mecz krakowskich piłkarzy z gliwickimi, po którym pracownicy należącej do Tele-Foniki wiślackiej spółki po raz pierwszy zameldowali się w nowym miejscu pracy, jakim stała się dla nich stolica Górnego Śląska.

Biznesowa i sportowa fuzja południa Polski zmaterializowała się w postaci i tempie, o jakich forsująca projekt w Warszawie pani minister rozwoju regionalnego Elżbieta Bieńkowska nawet nie śniła. Zdalne zarządzanie z Katowic piłkarzami biegającymi po boisku w Krakowie – oto śmiała wizja Krakowic, której wcielania w życie właśnie jesteśmy świadkami.

A że nie tak władze grodu Kraka wyobrażały sobie procesy integracyjne ze Śląskiem? No cóż, władze miasta wiele spraw sobie inaczej wyobrażały. Strategiczne dla obecnych wydarzeń decyzje zapadały w chwili, gdy Kraków starał się o Euro 2012. Wtedy zlecono powiększenie stadionu o 10 tys. miejsc, nie mając żadnych gwarancji, że UEFA przyzna Krakowowi mistrzostwa. Ba, istniało wręcz bardzo małe prawdopodobieństwo, iż to nastąpi. Zamiast jednak wstrzymać się z budową do czasu wyjaśnienia sytuacji, postanowiono działać metodą faktów dokonanych. Dzisiaj, gdy klub odmówił finansowania nieprzystającego do jego potrzeb obiektu, właściciel stadionu znalazł się pod ścianą. I to on musi porozumieć się z Wisłą, znaleźć inny podmiot, który weźmie na siebie ten ciężar albo wyciągnąć pieniądze z własnej kasy.

Piszemy „zlecono”, „postanowiono”... Kto konkretnie podejmował błędne decyzje? Panie prezydencie! Pora przestać chować się za plecami urzędników z ZIKiT-u, publicznie wskazać winnych i wyciągnąć wobec nich konsekwencje.