Spadnę gwiazdą

"Wsi synowi ciasno w miejskim tłumie"- pisał Henryk Biłka

     Wychowywała go babka i trzy ciotki. Jedna z nich nauczyła go czytać na książeczce do nabożeństwa. Mając zaledwie sześć lat, potrafił już biegle czytać. Nauka, zdobywanie wiedzy stało się jego pasją. Jako eksternista zdał egzamin do Szkoły Ludowej (podstawowej). Maturę w Gimnazjum Handlowym w Białej Krakowskiej zdawał również eksternistycznie.
     Od II wojny światowej aż do przejścia na rentę pracował w leśnictwach w Żywcu i Jeleśni. Mieszkał także w Andrychowie, ale "wsi synowi ciasno w miejskim tłumie", pisał więc wtedy wiersze o wymarzonych odwiedzinach w rodzinnej wsi.
     Drogą...
     z miasta niesioną w wierzb ramionach
     cichutko do wsi pobiegnę,
     jak dziecko do matki łona
     przytulę się do starej chałupy,
     a potem na jej progu legnę
     w zadumie.
     Duszę puszczę sadami,
     kwiatów grzędami -
     niech hasa...
     Swoje wiersze zaczął pisać mając 15 lat. Drukował je w wielu czasopismach, m.in. w "Słowie Narodowym" (okres międzywojenny), "Nowej Wsi", "Wieściach", "Życiu Literackim", "Chłopskiej Drodze" oraz w wielu antologiach poezji ludowej (m.in. w "Antologii Współczesnej Poezji Ludowej). Był współzałożycielem Grupy Literackiej "Gronie" w Żywcu, cenionym działaczem, społecznikiem.
     Wydał dwa tomiki poezji: "Medytacje chłopskie" i "Spadnę gwiazdą". W jednym przeczytać można wpisaną odręcznie na dwa lata przed śmiercią poety dedykację:
     "Kochanemu Koledze Frankowi Bartyzelowi (...)
     Na pamiątkę przeżytych kiedyś razem chwil."
     I mimo iż dzisiaj, gdy go wspominamy, podobnie jak w 1969 roku
     "Sople z żalu płakały, /rosły łzami do ziemi,/ a łzy te - mróz powiązał podmuchami zimnymi. /Wieczór słońce pogrzebał/ i zgasił sople - świece; /mróz tańcował z gwiazdami/ księżyc grał im na flecie.
     I mimo że podobnie, to jednak:
     "Coś się tutaj zmieniło
     w czasu mrugnięciu powiek" (...) - napisałby Henryk Biłka
(DAG)