Doc. dr hab. Jerzy Tabeau

   Urodził się 8 grudnia 1918 roku w Zabłotowie, pow. Śniatyń; szkołę średnią ukończył w 1936 roku w Kolbuszowej. Studia medyczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1936 - 1939; 1945 - 1947.
   Pracę zawodową rozpoczął w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie, a od roku 1948 do 1968 pracował w I Klinice Chorób Wieńcowych Akademii Medycznej, zdobywając kolejno stopnie naukowe doktora nauk medycznych i doktora habilitowanego. Najdłużej zawodowo związany był z Oddziałem Kardiologii Szpitala im. Narutowicza, gdzie w latach 1968 - 1990 pełnił funkcję ordynatora.
   Wyznając swoje credo: "w medycynie decydują ludzie" - wykształcił wielu specjalistów kardiologów i pielęgniarki, którzy spełniali najwyższe wymogi zawodowe.
   Powiększył oddział, który ze swoimi 64 łóżkami stał się największym oddziałem kardiologii w Krakowie, a następnie konsekwentnie go modernizował: w 1973 roku otworzył Ośrodek Intensywnej Opieki Kardiologicznej i kolejno: Pracownię Zaburzeń Rytmu, Pracownię Echokardiograficzną, Pracownię Ergospirometrii, Pracownię Psychologiczną i Pracownię Komputerową. Opublikował kilkadziesiąt prac naukowych z zakresu kardiologii.
   Na podkreślenie zasługuje również Jego działalność konspiracyjna, za którą został aresztowany i zesłany do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu; skąd po brawurowej ucieczce, jako pierwszy opracował i przekazał rządom państw alianckich sprawozdanie o zbrodniczej działalności okupanta w obozie, znane jako "Raport polskiego majora".
   Po ucieczce z obozu wrócił do konspiracji, podejmując działalność kurierską na węgierskim szlaku. Pod koniec wojny był w Oddziałach Leśnych na Podhalu. W czasie jednej z potyczek został ranny i w taki sposób dotrwał do końca wojny.
   Za działalność w okresie okupacji odznaczony został Krzyżem Grunwaldu, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.