Zebrali się ludzie…

W grupach większych albo małych. Dlatego, chociaż wielką wartość mają przeżycia w samotności, gdzie można je smakować według własnego uznania i oceny, istnieje też potrzeba wspólnego wyrażania swoich uczuć i nastrojów. Nikt nie jest samotną wyspą.

Ale zgromadzić się to dopiero początek. Bo zgromadzeni często chcą iść. I stąd mamy procesje, pochody czy marsze. Procesje są związane ze wszystkimi chyba religiami. W religii katolickiej mamy, w tej chwili myślę o Krakowie, procesję św. Stanisława, a aktualnie w dzień Bożego Ciała i w siedem dni potem, procesje eucharystyczne w mniejszym lub większym zakresie. A pochody?

Osobiście nic nie mam przeciwko nim. Czasem wędruje mała grupka, która chce coś zaznaczyć czy podkreślić. Czasem uczestników jest wielu. W zlaicyzowanej Hiszpanii, czy w laickiej Francji manifestowało w ten sposób około miliona ludzi - w obronie rodziny. A podobno nie tak dawno w San Francisco odbył się pochód około 700 000 gejów.

I jestem za tym, by wszystkim w imię wolności słowa pozwalać na wyrażanie swoich przekonań. Pod warunkiem jednak, że organizatorzy zobowiążą się, by ich pochód nie był łączony z obscenicznymi fantazjami, ani nie miał awanturniczego charakteru, połączonego z wyzwiskami i obelgami przeciwko tym, którzy są innego zdania.

Ale nawet, jeśli by tak się stało, to nie powinno się odpłacać pięknym za nadobne, obrażać takich ludzi, czy używać względem nich siły (obrzucanie kamieniami itp.). Od tego są służby porządkowe, które powinny wobec naruszających ład społeczny stosować skuteczne środki prawne, obowiązujące w każdym kulturalnym społeczeństwie.

A może ktoś myśli inaczej? Szanuję to, sam korzystając z wolności słowa, na którą pozwala nasz nieoceniony „Dziennik Polski”, udostępniając mi swoje łamy.