Za moich czasów

Barbara Rotter-Stankiewicz

A może rodzice "żabci" są tak biedni, że nie mogliby ugościć swojej mamy na Wigilii? Albo mają tak ciasne mieszkanie, że nie sposób zmieścić w nim jeszcze jedną osobę? Albo po prostu nie lubią babci, bo dwadzieścia lat temu zrobiła im na złość. Albo też jest zbyt prymitywna i nie pasuje do nowoczesnego salonu.
Wigilie dla samotnych, śniadania wielkanocne dla bezdomnych. Tysiące pierogów lepionych dla głodnych, setki paczek dla najuboższych. Z jednej strony - powód do dumy, że są tacy, którym chce się angażować w charytatywne akcje, z drugiej - powód do przerażenia, że potrzeby z roku na rok są coraz większe.
Dawniej każdy, nawet najuboższy, znajdował swoje miejsce przy rodzinnym stole. Zasiadały przy nim nawet najbardziej zdemenciałe, stare ciotki. I to nawet wtedy, gdy stół był bardzo, bardzo skromny. Ale teraz nie ma takiej konieczności - po co dzielić się z babcią czy dziadkiem czymkolwiek, skoro są przecież wigilie dla samotnych; starowinka swoje zje, opłatkiem się połamie i będzie miała święta. A reszta rodziny z czystym sumieniem będzie zajadała karpia i śpiewała kolędy. Oczywiście zgodnie z tradycją przy stole zostanie jedno wolne miejsce dla nieoczekiwanego gościa.
Jutro sylwester - kolejny dzień, a raczej noc, której nikt nie lubi spędzać samotnie. Noworocznych obiadów ani śniadań nie organizuje - o ile wiem - żadna charytatywna instytucja. Więc może to jest moment, w którym warto sobie przypomnieć dawne czasy, kiedy babcie nie oglądały swoich wnucząt wyłącznie na scenie.