Wyciszone rysunki i krzyczące obrazy

Na ten pokaz składają się rysunki w teczkach, ale też miniatury książek oraz zestaw rysunków tuszem. Wszystko wygląda jak fragment większej całości, jakby celem poszczególnych obiektów było wzajemne dopowiadanie historii.

Rysunki tuszem, subtelne i wyciszone, to próba opowiedzenia o upływającym czasie. Widzimy tu siatkę spękań, zdarzeń i zderzeń. Pieknie widoczne kontrasty między światłem i cieniem, pełnią i pustką. Naprawdę przyjemnie oglądać tę wystawę.

Warto przy okazji zajrzeć do Muzeum Narodowego w Krakowie, gdzie wciąż można zobaczyć – w ramach cyklu Galeria Żywa – wystawę prac Zygmunta Radnickiego. Wpisanie tego pokazu w Galerię Sztuki Polskiej XX wieku dobrze pokazuje kontekst dla tych prac.

Artysta, absolwent krakowskiej ASP, w swoim malarstwie zapisuje ducha tamtych czasów, gorących dyskusji o sztuce, rodzenia się nowych prądów i kierunków. Czerpał z nowatorskich zjawisk, jakie wykwitły w sztuce XX wieku – i nie tylko. Brał przecież udział w wystawie formistów, ale sięgał też po wątki z malarstwa Paula Cézanne’a. Wiele „-izmów” zostawiło w jego pracach ślad.

Daleki jestem od ekstatycznych krzyków „najwybitniejszy”, „najbardziej znany”, „najciekawszy”. Bo każde z tych określeń jest nieprawdą. Niemniej wystawę warto zobaczyć, by przekonać się, czym żyło środowisko dwudziestolecia międzywojennego, co je inspirowało. To przypomnienie ciekawej osobowości, interesującej ludzkiej historii.