Wierszowisko

Autor rzetelnie i bezstronnie pokazuje siatkę uwarunkowań, w której trzepotał wielki poeta. Szpetna myszka na policzku, pochodzenie żydowskie i ataki na poetę ze strony środowisk endeckich, a także nękające go choroby (m.in. agorafobia, częste depresje powiązane z myślami samobójczymi), przymusowa emigracja do Brazylii i Stanów, a przede wszystkim niezbyt owocny poetycko romans z władzą komunistyczną, gdy wrócił do kraju po wojnie – to tylko niektóre z żyłek tej siatki. Genialne wiersze dla dzieci (np. ,,Lokomotywa”), łatwość z jaką Tuwim pisał znakomite teksty piosenek i teksty kabaretowe, uczyniły go poetą niezwykle popularnym.

Jeden z największych arcymistrzów polszczyzny wytrząsał jednak również zbyt łatwo z rękawa wiersze okolicznościowe i agitki. Atakowany przez środowiska narodowców (za żydowskość), atakowany przez ortodoksyjne środowiska żydowskie (za polskość) i dawnych przyjaciół skamandrytów przebywających na emigracji (za to, że sprzedał talent komunie) – czuł się pod koniec życia osamotniony. Przypomnijmy dwa wiersze tego genialnego słowopiewcy.

JULIAN TUWIM

STARUSZKOWIE
Patrzymy sobie na ulicę
Przez współotwartą okiennicę.
W czółka całujem cudze dziatki
I podlewamy w oknach kwiatki.
Żyjemy sobie, jak Bóg zdarzy.
Zrywamy kartki z kalendarzy.

CZEREŚNIE
Rwałem dziś rano czereśnie,
Ciemnoczerwone czereśnie,
W ogrodzie było ćwierkliwie,
Słonecznie, rośnie i wcześnie.
Gałęzie jak opryskane
Dojrzałą wiśni jagodą,
Zwieszały się omdlewając,
Nad stawu odniebną wodą.
Zwieszały się, omdlewając,
I myślą tonęły w stawie,
A plamki słońca migały
Na lśniącej, soczystej trawie.