Wierszowisko

Pisze wiersze istotne, celne, żywe. Podejmuje takie tematy, jak: choroba, szpital, śmierć. Uwagę czytelnika przyciągają - jak pisała o niej we wstępie do "Niedomkniętych słów" Elżbieta Zechenter-Spławińska - utwory o matce, ojcu, domu rodzinnym, o poświęcaniu się dla bliskiego człowieka, o podpieraniu go w chorobie i bezradności.

Nie są to wiersze o wierszach czy "doskonałe" wiersze o niczym. To teksty poruszające, dramatyczne i trafnie opisujące uczucia i sytuacje graniczne. Monika Kusztal jako młoda poetka zasługuje na wyróżnienie i zauważenie; polecam ją uwadze miłośników poezji.

Monika Kusztal
ŚMIERĆ
Śmierć lubi
Być panną młodą
Śmierć lubi
Pobujać się czasem w kołysce

Odbiera drewniane laski
Przeprowadza po pasach
Zgarbione staruszki
Wraca po dyskotece

Na tylnym siedzeniu
Kierowcom w nocy przycisza radio
Gaz odkręca niezauważona

Podstawia nogę
Rzuca się na szyję
I zasłania oczy
Jeśli całuje
To tylko w usta
Zawsze przychodzi sama
Ale nigdy sama nie wraca
Niesforna dziewczyna
O blond włosach?
Matka Teresa
Która nie boi się trędowatych?
Delficka wyrocznia?
Jak piękna musi być
Jak dobra
Skoro nie chcesz jej opuścić

SPOTKANIE
Tyle nowych dróg
A wciąż nie mamy dokąd iść
Tyle jasnych neonów
A wciąż szukamy siebie
Noce coraz głośniejsze
Poranki ciche