Wierszowisko

To odhumanizowanie miało się łączyć z nowymi wynalazkami, gadżetami techniki, a także z nowymi odkryciami naukowymi. Odkrycia i wynalazki, jak powszechnie wiadomo, są bronią obosieczną ludzkości - pchają nas w stronę postępu, a równocześnie ku katastrofie. Co prawda Wisława Szymborska w wierszu "Odkrycie" mówi:

Wierzę w wielkie odkrycie
Wierzę w człowieka, który dokona odkrycia.
Wierzę w przestrach człowieka,
Który dokona odkrycia. (…)

Wierzę w stłuczenie tablic
W wylanie płynów,
W zgaszenie promienia.

Twierdzę, że to się uda
I nie będzie za późno,
I rzecz rozegra się w nieobecności świadków (…)

Wierzę w nieprzyłożoną rękę,
Wierzę w złamaną karierę
Wierzę w sekret zabrany do grobu (…)

Jednak w puencie wiersza neguje to: "Moja wiara jest silna, ślepa i bez podstaw" i potwierdza, że dotychczasowe przykłady w historii nie potwierdzają tej jej "szlachetnej wiary".

Aleksander Wat z kolei wierzył w rolę poezji nawet w odhumanizowanej epoce maszyn i człowieka-maszyny, jednak jego esej dotyczący wrażliwości w czasach komputerów i modeli, gdy dominuje praktyczne myślenie, a ludzie muszą działać i rozumować na tych samych obwodach elektronicznych - najeżony był wieloma zastrzeżeniami.

Słowem, humaniści byli i są pełni obaw. Triumfuje technika i technokracja. A jednak mimo to - a może właśnie dlatego, że tak się dzieje - mnożą się w internecie teksty wierszowane, produkcja wierszy idzie pełną parą, świadcząc o tym, że i liczba piszących, którzy pragną się podzielić swoimi uczuciami, emocjami i myślami - wcale nie spada, choć tak powinno być, zgodnie z przepowiedniami futurologów.