WIERSZOWISKO

Joanna Wicherkiewicz urodziła się w 1971 r. w Mławie. Mieszka w Uniejowie. Zwróciłem uwagę na jej wiersze na Facebooku i zaprosiłem ją do druku w „DP”, dlatego że podstawą każdego z tekstów bywa najczęściej ciekawy pomysł, a wiersze odznaczają się sprasowanym ładunkiem liryzmu. Poetka liczy się ze słowami.

Wie, że każde jest ważne, nie można nim dowolnie szastać i szafować, a tym bardziej pomiatać; ma stać na swoim miejscu w odpowiednim szyku, a niekiedy w sposób nieudziwniony, choć zaskakujący - dziwić się sobie. Z wykształcenia nauczycielka.

Swoje utwory publikowała w pismach i portalach internetowych. Wydała tomik „Okruchy codzienności” (2015 r.). Wygrała parę ogólnopolskich konkursów.

Równocześnie dziękuję Agnieszce Tomczyszyn-Harasymowicz za tomik „Sublimacje”, składający się z wierszy oryginalnych, choć miejscami jak na mój gust zbyt zawikłanych i hermetycznych. Otrzymałem też nowe tomiki od Zdzisława Czopa z Rzeszowa (ciekawy, nie pozostawia jednak człowiekowi żadnej nadziei) i Kazimierza Budyna („Powrócą ptaki”) - odwrotność zbiorków Tomczyszyn-Harasymowicz i Czopa (też niedobrze).

JOANNA WICHERKIEWICZ

***
mijamy siebie

i nasze miejsca

z niemym kamieniem

zduszonym w dłoni

odcisnęły się wspomnienia

bolą

uśmiech nie ukryje straty

gdybym rzucił kamieniem

może rozerwałbym ciszę

***
przeszła obok mnie nieśmiało

jedna minuta szczęścia

nie poznałam jej

teraz będę przyglądać się

każdej sekundzie

***
daje ci bóg staruszek

białą kartę

namaluj powiada

życie

a tu same bazgroły

***

marsz coraz cięższy

jakby czas spadł na ramiona

nawet światło zwalnia

dogonią nas lodowce