Wiedziałem po co idę do lasu: spotkać czarnego dzięcioła

FLESZ - Polska oszalała na punkcie morsowania!

Czubek głowy panów zdobi kontrastowa czerwona mycka, która u pań ogranicza się do niewielkiej plamki. Ponoć im więcej czerwieni, tym samiec ma większe poważanie u płci pięknej. Całość wieńczą solidne łapy z pazurami, okazały dziób i mocny ogon. Czyli narzędzia do pracy.

Uwielbia stare i dorodne drzewa. Nie jest specjalnie liczny, ale z łatwością można rozpoznać miejsca, gdzie się stołuje. Co ważniejsze, nie należy do ptaków specjalnie płochliwych. Łatwo go też usłyszeć. Lata ciężko, z głośnym furkotem skrzydeł.

Zima za pasem i zapewne padnie pytanie czy dzięciołowi czarnemu można pomóc. Znam jednego, który odwiedzał karmnik ustawiony blisko lasu. Wielki kawał wołowego łoju powieszony dla sikorek, pełzaczy i kowalików znikał po paru dniach. Jeśli nowa porcja nie pojawiła się na czas, zniecierpliwiony ptak wystukiwał alarmowe werble na dachu karmnika zamieniając go w rzeszoto. Bywało i tak, że bez większych ceregieli łomotał w futrynę drzwi.

Po kilku tygodniach mieszkańcy leśniczówki mieli żarłoka serdecznie dosyć. Wizyty stały się uciążliwe. I kosztowne. Jakoś doczekali wiosny. Następnej zimy do karmnika sypali tylko słonecznik. Mniejsze ptaki były zadowolone. A czarny dzięcioł? Przyleciał. Grymasił. Bębnił. Dostał czarną polewkę. Zrozumiał. I wrócił do starej profesji lekarza drzew.