W kolejce

Krzysztof Kawa: KAWA NA ŁAWĘ

Szczególnie męczące były te kolejki, w których większość stanowili fotoreporterzy i operatorzy kamer. Zanim ciężki sprzęt wysłanników mediów z całego świata wylądował na taśmie, zanim został sprawdzony i z powrotem trafił na wygięte w niecierpliwym wyczekiwaniu plecy, mijały całe wieki.

Na nic zdawało się nerwowe spoglądanie na zegarek i odliczanie minut do lada chwila rozpoczynających się zawodów. Szans na siłowe przedarcie się do przodu albo zdanie się na litość stojących bliżej wejścia na obiekt nie było żadnych, bo każdy był w takiej samej sytuacji. Prawdziwą udręką bywało obsługiwanie jednego dnia kilku imprez zlokalizowanych w różnych częściach miasta. Bo z jakiegoś powodu wszyscy, tak jak ja, przyjeżdżali na ostatnią chwilę…

Wściekałem się okrutnie, nie trafiał do mnie argument, że to i dla mojego bezpieczeństwa. Przecież to tylko uprzykrzanie życia niewinnym ludziom, a terroryści, jeśli będą chcieli znaleźć sposób na wniesienie bomby, i tak go znajdą. Zresztą, czy rzeczywiście tego chcieli, skoro tak rzadko dochodzi do zamachów na zawodach? Porwanie sportowców izraelskich podczas igrzysk w Monachium i zdetonowanie ładunku na igrzyskach w Atlancie to tylko wyjątki potwierdzające regułę. Tragedie na stadionach się zdarzają, lecz doprowadzają do nich kibice, a nie terroryści.

Bomby na trybunach podczas maratonu bostońskiego zburzyły tę sielankę. Kolejna granica została przekroczona. Sport gromadzi największe tłumy i wymaga szczególnej czujności. Jeśli będzie mi jeszcze kiedykolwiek dane, stanę w kolejce bez szemrania.