W globalnych wioskach

W domu, czyli w chałupie, mieszkałby razem z liczną rodziną. Wieczorami w izbie paliłaby się naftowa lampa albo - zależnie od pokolenia - jedna, słabiutka żarówka. Prałoby się w balii, gotowało na piecu.

O łazience nikt by nawet nie marzył. Jedyna łączność z innymi ludźmi byłaby możliwa tylko „na piechotę” , bo nawet w dobie telefonów takie urządzenie na wsi byłoby rarytasem. Podobnie z radiem, które jeszcze w latach pięćdziesiątych stanowiło unikat. Pamiętam z wczesnego dzieciństwa, jak nauczyciel w Rytrze, gdzie jeździliśmy na wakacje, wystawiał odbiornik na okno, a pół wsi stało na zewnątrz i słuchało radia.

Cywilizacyjne nowości na wieś docierały z opóźnieniem, ze względów materialnych nie upowszechniały się na taką skalę, jak w mieście. W okolicy czynny byłby jeden marny sklepik typu szwarc- mydło- powidło, w którym po południu brakowałoby już chleba. Gdyby kogoś z tamtej epoki postawić nagle przed wiejskim supersamem, w którym drzwi otwierają się same, a półki uginają pod towarami, gdyby zobaczył parking pełen samochodów, itd. itp. -przeżyłby szok.

Co dopiero, gdyby zobaczył domy nawet w najbardziej zapadłej dziurze - salony, kominki, telewizory na pół ściany, komputery. Na co dzień nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to już nie ewolucja, lecz rewolucja cywilizacyjna.

Ale, że do dobrego człowiek się przyzwyczaja łatwo, to i korzystanie z tych wszystkich dóbr stało się rzeczą naturalną nie tylko w dużych ośrodkach, ale i w małych wioskach, gdzie żyją przecież tacy sami ludzie, mający podobne ambicje, wykształcenie, potrzeby. Stąd już nie wystarcza im tablica ogłoszeń, na której sołtys wywiesza informację o szczepieniu psów albo lokalnym zebraniu- do takich wiadomości chcą mieć dostęp w domu i to na każde zawołanie. I coraz częściej mają.