W ciemię bity: Pochwała lenistwa

Pal sześć wywołane tą obietnicą żarty z byłego premiera, który sam taki czterodniowy tydzień pracy uprawiał. Pal sześć, albo i siedem, sprzeczność tego pomysłu z lansowanym przez samego Tuska, a i postulowanym przez jego ukochaną Unię Europejską (m.in. w narzuconych Polsce kamieniach milowych) podniesieniem wieku emerytalnego. Cóż, ani od samego Tuska, ani od Unii, nikt chyba konsekwencji czy logiki nie wymaga. Gorzej, że taki pomysł to zanegowanie całego wielowiekowego dorobku światowej myśli, wyrażającej się nie tylko w przywołanej wyżej inkluzywnej (cokolwiek miałoby to znaczyć) mądrości Murzynów, ale i w uznawanym już pewnie za faszystowskie twierdzeniu Białego Człowieka: bez pracy nie ma kołaczy.

Wydaje się niestety, że Tusk znalazł w ten sposób zgubiony przez Małgorzatę Kidawę-Błońską program PO, odkrywając klucz do serc wyborców, czyli apelując do ich (naszego) najbardziej prymitywnego instynktu. Lenistwa. Co ciekawe, sprzyjający grunt przygotował mu już rząd Mateusza Morawieckiego, w czasie lockdownu futrujący ludzi ciężką kasą za nicnierobienie i umożliwiając nie tylko przeżycie, ale często też realizację najbardziej wyuzdanych konsumpcyjnych fantazji. Do tego należy dodać zapowiedziany już także „naukowy” eksperyment, polegający na wypłacaniu tysiącom ludzi tzw. dochodu gwarantowanego, czyli kasy za nicnierobienie już całkowite, i - normalnego człowieka ogarnia przerażenie.

No cóż, owe pomysły pokazują żywotność myśli marksistowsko-leninowskiej, i to w jej najbardziej prymitywnej wersji. Wedle klasyków po ostatecznym zwycięstwie komunizmu, ludzie uwolnieni od przymusu pracy będą mogli całkowicie oddać się uprawianiu wszelakich sztuk i nauk: pisaniu wierszy, malowaniu obrazów oraz komponowaniu (hymnów ku czci władzy).

Genialnie owe wizje podsumował już przed laty Stanisław Lem: wszystkim będzie wtedy tak dobrze, że nie da się tego wytrzymać.