Tyle kultury, ile polityki, czyli premier o medalach z Soczi

Nie radzi sobie z sukcesami i premier Tusk. Zwłaszcza z cudzymi, może dlatego, że są. Tak stało się z medalami w Soczi. Szef rządu, goszcząc w Zakopanem w Szkole Mistrzostwa Sportowego, którą ukończyli m.in. Justyna Kowalczyk i Kamil Stoch, był łaskaw powiedzieć: "Olimpijskie sukcesy są powodem, aby pomyśleć o wsparciu tych miejsc, gdzie uczą się ludzie gotowi do wielkich rzeczy. Ktoś, kto zdobywa dla Polski złoty medal olimpijski, jest większym bohaterem niż wybitny aktor".

Dodał też Donald Tusk, iż "To bezdyskusyjne szczęście móc przywieźć do Polski medal olimpijski". Hm, o tym, że jest bezdyskusyjnym szczęściem przywiezienie do Polski medalu, zwłaszcza jeśli się go ciężkim wysiłkiem zdobyło, wolałbym usłyszeć od samych zainteresowanych, a nie osoby stojącej na czele rządu, który nie zrobił nic, by nasi panczeniści mieli gdzie trenować. Ale pewnie premier nie wiedział, bo minister sportu nie powiedział, że to było tak.

Na pewno jednak nie chciałbym od premiera słyszeć zdań deprecjonujących zawód aktora. A czemuż to, panie premierze, nie powiedział pan: "...większym bohaterem niż wybitny polityk". Bo wybitnych polityków pan nie dostrzega? Rozumiem. Polemizował nie będę. Mało antagonizmów wokół, trzeba jeszcze skłócać odlegle światy sportu i kultury? Gdzie Rzym, gdzie Krym, gdzie Soczi? To nie wystarczy panu premierowi, że się przymierza do uderzenia w ludzi kultury, chcąc im, przepraszam za termin, uzusowić umowy o dzieło i odebrać 50-procentowy koszt uzyskania przychodów?

Można by zlekceważyć wypowiedź premiera Tuska; ot drobiazg, lapsus, głupstewko. Bo to pierwsze? Tyle że, obawiam się, ulokowane ono jest w szerszym kontekście. Już nie mówię o skali finansowania kultury, ale choćby o stanie telewizji. Za przeproszeniem publicznej, co nam za nią premier Tusk każe za chwilę płacić bez względu na to, czy się ją ogląda, czy nie. Już nie będę małostkowo wypominał, że miało być całkiem na odwrót.

Miło, że mamy z Soczi tyle godzin transmisji i relacji, ale czyż taki Festiwal Chopinowski nie zasługiwałby na podobne traktowanie, a Jazz Jamboree, a tyle innych wspaniałych festiwali, koncertów? Raz na rok transmisja spektaklu teatralnego, przy której to okazji władze TVP obnoszą się, jakby 10 medali zdobyły, ma być dowodem misji? A może powodem dymisji raczej.

To ja mam konkretną propozycję dla TVP: tyle kultury, ile polityki. Ale kultury, a nie kretyńskich kabaretów nadawanych przez cały tydzień. Strach już nie tylko lodówkę otworzyć, by nie ujrzeć p. Górskiego czy innych skeczów męczących; ja już boję się i deskę podnieść. I niech mi nikt nie mówi o braku środków. Czyż zamiast powtórek z tych samych twarzy i tych samych myśli, że będę elegancki, rozmaitych polityków nie można nadawać powtórek niegdysiejszych edukacyjnych programów, jak "Po prostu muzyka", Tadeusza Kwinty i Jerzego Boducha?

Czyż nie można by sięgać po audycje wprowadzające młodych w świat plastyki i architektury, nagrywane przez Jerzego Madeyskiego? Obok gawęd prof. Wiktora Zina pozostają niedościgłym wzorem mówienia o sztuce, o architekturze. Ich atrakcyjność poznawcza idzie bowiem w parze z nienaganną polszczyzną, dorównującą powabowi komentowanych dzieł.

Ileż pożytku wniosłyby takie audycje zwłaszcza teraz, gdy z oświaty niemal wyrugowano lekcje muzyki, plastyki, a szkolne chóry stały się wspomnieniem mojego pokolenia. To, jakie festiwale transmitowano, pamiętam także. A teraz zbyt często mam wrażenie, że rozmaici mądrale mają do świata kultury podejście typu "A chór z nim!".