Terenia

Koty. Legenda głosi, że przygarniała każdego. I znajdowała mu dom. Szukała kocich akcentów. W Peru ekspozycja porcelanowych kotów okazała się ciekawsza od zapierających dech krajobrazów.

Praca. Była jej wielką pasją. Do muzeum Auschwitz przyjęła się po studiach na UJ 49 lat temu, pracowała w dziale naukowym i wydawniczym, została wicedyrektorem. Zwiedzający poznają były obóz jej oczami: współtworzyła muzealny system informacji, najważniejsze wystawy, pokazywane na całym świecie, kluczowe publikacje. Oprowadzała królów i prezydentów. Dekadę temu towarzyszyła Benedyktowi XVI.

Emerytura. Bez wytchnienia! W zarządzie Fundacji Pamięci Ofiar Auschwitz i Międzynarodowego Domu Spotkań Młodzieży, na czele oświęcimskiego klubu Rotary, z którym stworzyła w podziemiach kościoła salezjanów - za płotem Auschwitz - fantastyczną oazę dla młodych.

Wreszcie najważniejszy: Henryk. Znakomity historyk, czuły mąż, cudowny człowiek. Tworzyli razem najbardziej uroczą parę, jaką znałem. Osiem lat temu dotknęła ich straszliwa tragedia. Przetrwali ją dzielnie, rok później, gdy Terenia przeszła na emeryturę, zdawało się, że wreszcie odżyją. Będą podróżować do ukochanych Włoch, będziemy się spotykać przy prosecco.

Wtedy przyszło cierpienie. Dla nas, przyjaciół Teresy Świebockiej, pozostanie symboliczne to, że Bóg zaprosił ją do nieba w dniu, w którym do Krakowa przyleciał papież.

Wsłuchiwaliśmy się w słowa Franciszka z nadzieją, że przybliży nam sens cierpienia. W Auschwitz, którego upamiętnianiu Teresa poświęciła większość życia, milczał.

Gdy jeszcze mogła się poruszać, przyniosła mi skórzaną teczkę pełną różności. Na wierzchu płyta Amalii, królowej fado: „Dnia, który był prawie bezwietrzny, a morza były przedłużeniem nieba, kolejny marynarz odpłynął…” Powiedziała, że chce zostawić po sobie jakiś ślad.

Płyty, sterta bibelotów… Ależ Tereniu, nasza kochana, jest Ciebie więcej, dużo więcej! W nas, w tysiącach ludzi, których odmieniłaś. Jak Ci smakują truskawki w niebie?