Szanowni Państwo

Zofia Gołubiew: DROBIAZGI KULTURY

Mnie również przypomniał się pewien obrazek. Tydzień po 4 czerwca spędziłam na Podhalu. Obserwowałam przygotowania do dwóch świąt: Bożego Ciała – 7 czerwca i meczu Polska-Grecja – w piątek, 8. Przed czwartkowymi procesjami zamiatano ulice, strzyżono trawniki, budowano ołtarze, dekorowano płoty. Przed sportowym piątkiem kupowano biało-czerwone atrybuty kibica, hałaśliwe trąbki, w auta wtykano chorągiewki, gromadzono zapasy piwa; w knajpkach i innych miejscach pojawiły się ekrany plazmowe.

W piątek wieczorem, już po meczu, idę wiejską uliczką. W wielu domach okna i balkony są udekorowane. Wiszą zgodnie obok siebie: obraz Matki Boskiej i flaga Euro 2012, wizerunek Chrystusa i girlanda z biało-czerwonych szalików. Do tego kwiaty, zieleń.

Zastanawiam się nad tym zjawiskiem. Historyk sztuki nic tu nie ma do powiedzenia? Ewentualnie tyle, że ociera się to o kicz, co oczywiście nic nie obchodzi ludzi, którzy domy dekorują. Zapewne analizę przeprowadziłby etnolog, może socjolog. Czy to swoisty wyraz religijności i patriotyzmu? Czy automatycznego pójścia za tradycją i za modą? A może: "Inni tak robią, to ja też”?

Nie wiem, niech inni się zastanawiają. Dla mnie takie nietypowe sąsiedztwo symboli jest wyrazem chęci uczczenia spraw ważnych, bez oglądania się na czyjeś oceny. Świadczy o próbie wyjścia poza codzienność, uczestnictwa w czymś szczególnym, i to uczestnictwa wspólnego.

Przyznam się Państwu, że dla mnie ci święci dobrotliwie spoglądający na piłkarskie emblematy na sąsiedniej szybie byli jakoś wzruszający. Cały ten przedświąteczny nastrój, tyczący po równi obu wydarzeń, był dla mnie naturalny i prawdziwy, myślę więc, że coś w ludziach wzmacnia.