Strindberg: charaktery władców, ich czyny, słabości, siła i uczucia

W dramacie poświęconym Erykowi XIV historycy literatury dopatrzyli się analogii z Szekspirowskim „Hamletem”, a w postaci króla żyjącego na krawędzi obłędu dostrzegli stylizowany autoportret autora. Strindberga, podobnie jak Szekspira interesują nie fakty historyczne, lecz charaktery władców, ich czyny, słabości, siła i uczucia. W „Eryku XIV” Strindberg sugestywnie rysuje właśnie charaktery ludzi XVI wieku, wyrażając to poprzez uczucia i słabości bliskie współczesnym. Sztuka ta pociągała najwybitniejszych reżyserów. To pierwsza inscenizacja słynnego szwedzkiego dramaturga Augusta Strindberga na ukraińskiej scenie.

Z kolei o „Dziennikach Majdanu”, dramacie dokumentalnym w dwóch aktach Natalii Vorożbyt, autorka tak mówi: „Przez trzy miesiące członkowie ruchu Nowy Dramat Ukraiński przeprowadzali wywiady, zbierali świadectwa i materiały o ludziach oraz wydarzeniach na Majdanie. Rozmawiali ze studentami bitymi w czasie pierwszej próby tłumienia manifestacji, Kozakami, tworzącymi służbę ochrony Majdanu i żyjącymi według zasad Siczy Zaporoskiej, z chłopcami konstruującymi katapulty i rzucającymi w Berkut koktajlami Mołotowa, z ich dziewczynami, które podawały im butelki z łatwopalną mieszanką, z wolontariuszami kuchni i punktów medycznych Majdanu, z przyjaciółmi poległych…”.

Rozmawiali także z ludźmi, którzy nienawidzą Majdanu i uczestników rewolucji nazywają majdanutymi. Słuchali wreszcie siebie nawzajem. Jedyną wadą autorów projektu jest, że całym sercem wspierają Majdan i są bezpośrednimi świadkami wydarzeń. Sztuka nie ma zakończenia, tak jak nie ma na razie końca ukraińska walka o wolność.