Sporty bez filtra: NieRealne

My - nie wszyscy oczywiście, ale uogólnienie da lepszy efekt - o tym 3:3 będziemy śpiewać rycerskie pieśni przez najbliższe pięć dekad, a Hiszpanie zapomnieli o nim w miniony weekend. To nasze - wciąż irracjonalne - pragnienie wielkości jest tak silne, że przyćmiewa zdrowy rozsądek. „Magiera przechytrzył Zidane’a!” - ten nagłówek, pod którym kryła się przeprowadzana całkiem na serio analiza, rozbawiał do łez.

Pamiętacie zwycięstwo 1:0 Wisły z Barceloną? No ba, trener Maciej Skorża dostał po nim brawa od dziennikarzy na konferencji prasowej. I co? Czy to był mit założycielski jakiejś nowej, jeszcze mocniejszej Wisły? Bombastyczny początek, ufundowany na entuzjazmie po jednorazowym upokorzeniu potęgi - choć mimo wszystko równoznacznym z odpadnięciem z pucharów - w składzie z Iniestą, Puyolem, Henrym, Xavim, Pique i resztą gwiazdorskiej armady ? Raczej nie, bo kilka lat później na Reymonta muszą cieszyć się z tego, że udało im się wyprzedzić w tabeli Cracovię. I awansować na 10. miejsce.

A więc Legia. Bardzo lubię na przykład Michała Pazdana, chwalonego za mecz z „Królewskimi”, ale pokażcie mi obrońcę międzynarodowego formatu, który tyle razy rozpaczliwie rzuca się pod nogi rywalom, żeby blokować ich strzały.

W polskiej lidze tak grać nie musi, ale z Realem - i w kadrze na Euro 2016 - jeździł na tyłku non stop. Wariat? A może obrońca, który przy lepszych piłkarzach po prostu nie nadąża? Za taką grę w każdym razie można dostać Medal Za Ofiarność i Odwagę (swoją drogą ciekawe, czy takowy wciąż istnieje, w latach 80-tych o odznaczonych pisano na ostatnich stronach komiksów), ale nie Złotą Piłkę i kontrakt w Madrycie.

Konkluzja: summa summarum w o wiele, wiele mniejszym stopniu lekceważę rezultat Legii niż ona sama została zlekceważona przez Real.