Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Michał Buchalik ma za sobą dwa trudne lata. Teraz cieszy się grą

Bartosz Karcz
Bartosz Karcz
Wojciech Matusik
– Poczułem ogromną ulgę, radość. Nawet trudno mi to oddać słowami, bo dla mnie było to wszystko trochę jak sen. Mogę powiedzieć tyle, że tak nie czułem się na boisku od dwóch lat. Coś wspaniałego! Dla takich chwil właśnie się gra w piłkę. – mówi bramkarz Wisły Kraków Michał Buchalik.

– Za Panem chyba dwa najtrudniejsze lata w piłkarskiej karierze, podczas których albo leczył Pan kontuzje, albo siedział na ławce rezerwowych. Teraz wrócił Pan do bramki, a po takim meczu, jak sobotnie derby Krakowa, pewnie pomyślał Pan, że los wreszcie się do Pana uśmiechnął...
– Życie piłkarza bywa przewrotne. Rzeczywiście dwa lata nie grałem, ale przez ten czas nie traciłem wiary, że jeszcze mi to będzie dane. Praktycznie przed każdym sezonem byłem dość blisko miejsca bramki, ale przychodziły kontuzje, które eliminowały mnie z gry i nawet nie mogłem powalczyć o to swoje miejsce między słupkami. W czerwcu doszło jeszcze do tego stanowisko Wisły, która oficjalnie mnie pożegnała. Byłem zatem pogodzony z tym, że przyjdzie mi szukać sobie nowego klubu. Gdy jednak już po pierwszym treningu Kiko Ramirez wziął mnie na rozmowę i powiedział, że jest duża szansa na to, żebym jednak w Wiśle został, od razu ostro wziąłem się do pracy. Za to jestem bardzo wdzięczny trenerowi, bo to on dał mi tę jeszcze jedną szansę. To była przede wszystkim jego decyzja.

– Dla piłkarza sytuacja, w której mija miesiąc za miesiącem, a można tylko oglądać kolegów w akcji z boku, pewnie nie jest łatwa. Jak radził Pan sobie w tym trudnym okresie?
– Nie było łatwo, ale trzeba do takich spraw podchodzić spokojnie. Życie piłkarza, sportowca związane jest nie tylko z grą, sukcesami, ale również czasami trzeba się zmagać z kontuzjami. Ja starałem się patrzeć do przodu. Gdy doznałem kontuzji, starałem się jak najszybciej dojść do pełnej sprawności, wrócić do normalnego treningu. Gdy to już mi się udało, pracowałem ciężko, żeby wrócić choćby na ławkę rezerwowych. Kolejnym krokiem był już powrót do gry. Wszystko trzeba było robić małymi kroczkami, ale tym bardziej się cieszę, że doszedłem nimi z powrotem do normalnego grania w piłkę.

– Po takich doświadczeniach jest Pan dzisiaj mocniejszy psychicznie?
– Zdecydowanie tak. Przez te ostatnie dwa lata dużo mnie spotkało, ale przez to, że udało mi się wyjść z tych wszystkich problemów, dzisiaj czuję się rzeczywiście mocniejszy psychicznie. Byle co nie jest w stanie mnie złamać.

– Na kogo przede wszystkim mógł Pan liczyć w tym trudnym dla siebie okresie?
– Plusem w tej całej sytuacji było to, że rehabilitację po kontuzjach przechodziłem w klubie. Można zatem powiedzieć, że cały czas miałem okazję żyć szatnią. Chłopaki z drużyny bardzo mi pomagali, było trochę żartów, to na pewno ułatwiało mi pracę podczas rehabilitacji i mobilizowało do jak najszybszego powrotu do treningów i gry. Mogłem liczyć też oczywiście na rodzinę. Żona zawsze była i jest przy mnie. To ważne, żeby mieć przy sobie osobę, która jest oparciem w trudniejszych momentach.

– Paradoks całej Pańskiej sytuacji polega na tym, że do bramki wrócił Pan dzięki kontuzji Juliana Cuesty, który wydawał się być pewniakiem dla Kiko Ramireza.
– Na naszej pozycji już tak jest. Bramkarza raczej nie zmienia się co mecz. Rzeczywiście stało się tak, że skorzystałem na nieszczęściu kolegi, ale oczywiście Julianowi życzę szybkiego powrotu do zdrowia. To normalne, że chcę grać, ale chciałbym przede wszystkim swoją postawą na boisku zasłużyć na miejsce między słupkami, a nie dlatego, że ktoś inny jest kontuzjowany. Dlatego będę teraz robił wszystko, żeby w tej bramce zostać również wtedy, gdy Julian będzie zdrowy.

– Jest Pan już w Wiśle trochę czasu. Ostatnio sporo się zmieniło. Klub zdaje się stawać organizacyjnie na nogi, macie coraz liczniejszą kadrę, a i w lidze wygląda to bardzo dobrze, skoro notujecie najlepszy start od wielu lat.
– Wiem, że pojawiają się głosy, że mamy mnóstwo szczęścia, bo wygrywamy w końcówkach meczów i stąd to nasze wysokie miejsce w tabeli. My mamy jednak nieco inne zdanie na ten temat. Proszę mi wierzyć, że na to, żeby wygrywać, nawet w taki sposób, jak po bramce w doliczonym czasie gry, bardzo ciężko pracujemy każdego dnia. Trener powtarza nam, że w piłce szczęście jest ważne, ale jeśli się mu nie pomoże, to ono samo nie przyjdzie. Ja z mojej strony mogę powiedzieć, że bardzo przyjemnie gra się w takim zespole, w którym z jednej strony jest bardzo dobra atmosfera, a z drugiej jest się tak wysoko w tabeli.

– Te bramki w ostatnich minutach powoli stają się waszym znakiem firmowym, można chyba mówić o określeniu „Kiko time”…
– Też z tego w ten sposób żartujemy, ale jeśli wszystkie mecze mamy wygrywać w takich okolicznościach, to jak ostatnie derby, to ja nie mam nic przeciwko temu. Takie zwycięstwa smakują znakomicie.

– To co Pan sobie pomyślał po ostatnim gwizdku sędziego w sobotni wieczór?
– Poczułem ogromną ulgę, radość. Nawet trudno mi to oddać słowami, bo dla mnie było to wszystko trochę jak sen. Mogę powiedzieć tyle, że tak nie czułem się na boisku od dwóch lat. Coś wspaniałego! Dla takich chwil właśnie się gra w piłkę.

Tutaj znajdziesz więcej informacji o Wiśle Kraków

Sportowy24.pl w Małopolsce

#TOPSportowy24 - SPORTOWY PRZEGLĄD INTERNETU

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!
Wideo

Materiał oryginalny: Michał Buchalik ma za sobą dwa trudne lata. Teraz cieszy się grą - Gazeta Krakowska

Wróć na dziennikpolski24.pl Dziennik Polski