Silver Rocket dialoguje ze sztuczną inteligencją. New Model Army są nadal pełni gniewu. A Nouvelle Vague nic się nie zmieniają.

Silver Rocket „Infinity Fidelity”, Black Element, 2024
Mariusz Szypura grał w latach 90. w grupie Happy Pills, która była wówczas prekursorem alternatywnego rocka nad Wisłą. Z czasem ta formuła zaczęła go ograniczać, postanowił więc powołać do życia własny projekt – Silver Rocket. Już jego debiutancki album „Electronics For Dogs” z 2002 roku zdradził, że będziemy mieli do czynienia z ciekawą muzyką. Początkowo był to post-rock, który na kolejnych płytach zaczął ewoluować w stronę bardziej piosenkowych form. W utworach projektu śpiewała Kasia Nosowska i Artura Rojek, a działalność Silver Rocket zakończył ambitny album „Tesla”. Po długiej przerwie Szypura powraca wreszcie z nowym materiałem.

„Infinity Fidelity” składa się dwóch płyt, które można odtwarzać osobno lub jednocześnie. Pomysł ten sprowokował koncept, który stał się zaczynem płyty - opowieść o współistnieniu człowieka i sztucznej inteligencji. Stąd pierwszy krążek przynosi bardziej łagodne brzmienia, oscylujące wokół dokonań francuskiego duetu Air, jedynie od czasu do czasu ożywiane mocniejszymi riffami gitary rodem z rockowej psychodelii. Druga płyta ma bardziej ambientowy ton i jest mroczniejsza od pierwszej. Może muzyka Szypury nie jest już taką nowością na polskim rynku jak kiedyś, ale to nadal bardzo stylowe granie, które świetnie brzmi zarówno z jednej, jak i z dwóch płyt.

New Model Army „Unbroken”, Mystic, 2024
Kiedy grupa New Model Army zadebiutowała w połowie lat 80., jej muzyka była naturalnym przedłużeniem punkowej rewolty z poprzedniej dekady. Justin Sullivan wraz z kolegami uzupełniał ostre riffy gitar i szybkie tempo bębnów wojowniczymi wokalami i politycznymi tekstami. Takie granie bardzo się wtedy spodobało i na tej fali powodzenia Brytyjczycy nagrali trzy świetne albumy: „No Rest For The Wicked”, „The Ghost Of Cain” i „Thunder And Consolation”. Dały one taki napęd grupie, że mimo różnych roszad w składzie, przetrwała do dzisiaj. W efekcie na rynek trafił właśnie dziewiętnasty album formacji – „Unbroken”.

Już mocny wstęp wskazuje, że tym razem będziemy mieli do czynienia z ostrzejszym graniem. I rzeczywiście: większość krążka wypełnia energetyczny post-punk, rozpisany na porywające hymny o wręcz stadionowych refrenach. Nie brak tu jednak również folkowych niuansów, które stały się nieodłącznym elementem muzyki New Model Army w późniejszym okresie działalności. Wszystko to wyszlifowane na wysoki połysk przed cenionego producenta Tchada Blake’a. Materiał ten świetnie brzmi na żywo – a mogli się o tym przekonać widzowie niedawnego występu Anglików w krakowskim klubie Kwadrat. Tylko pogratulować witalności!

Worms Of Senses „Give Up!”, Music Corner, 2024
Pod szyldem Worms Of Senses ukrywa się trzech muzyków z rodzimej sceny alternatywnej, znanych z takich zespołów, jak Searching For Calm, Fair Weather Friends, ARRM, 52um, czy Æther Ctrl. Formacja zadebiutowała w 2014 roku EP-ką „Exhibit Heart”, ale wkrótce potem projekt został zahibernowany. W 2023 roku został reaktywowany i grupa wydała własnym sumptem płytę, której materiał przeleżał wiele lat w szafie - stąd jego nazwa „Archives”. Teraz zespół skomponował i nagrał nowe utwory, które trafiły na krążek wydany przez krakowską oficynę Music Corner.

„Give Up!” to bardzo mocny materiał. Tworzące go nagrania balansują od ekspresyjnego noise rocka, przez połamany rytmicznie math rock, do rozpasanego post-rocka. Trzech muzyków tworzących Worms Of Senses próbuje znaleźć punkty styczne między muzyką takich formacji, jak Sonic Youth, Slint czy The Mars Volta – i ku zdziwienia słuchacza udaje im się w ten sposób stworzyć efektowną i momentami wręcz porywającą muzykę. Najlepsze momenty „Give Up” to te, kiedy trio zestawia dziką ekspresję z bardziej wyrazistą melodyką. Żywiołem grupy jest zapewne improwizacja, ale formuła piosenki pozwala jej muzykom trzymać się w ryzach, co tylko wychodzi im na dobre.

Nouvelle Vague „Should I Stay, Should I Go”, PIAS, 2024
Kiedy w 2003 roku projekt Nouvelle Vague zadebiutował pierwszymi nagraniami, szybko okazało się, że dwaj francuscy producenci Olivier Libaux i Marc Collin mieli nań genialny pomysł. Postanowili bowiem tworzyć covery punkowych i post-punkowych piosenek z lat 70. i 80., zamieniając je na łagodne ballady rodem z bossanovy. Pomysł chwycił – i takie piosenki, jak „In A Manner Of Speaking” Tuxedomoon czy „Love Will Tear Us Apart” Joy Division zaśpiewane słodkimi głosami francuskich wokalistek, stały się prawdziwymi przebojami. W efekcie Nouvelle Vague serwuje nam teraz swój szósty album.

Mimo, że Libaux zmarł przedwcześnie w 2016 roku, muzyka projektu nie zmieniła się ani trochę. I tym razem dostajemy zestaw nowofalowych coverów, wśród których jest miejsce na „People Are People” Depeche Mode czy „Should I Stay, Should I Go” The Clash. To przede wszystkim akustycznie brzmiąca bossanova, ale też łagodnie bujające reggae czy stylowy easy listening. Przy mikrofonie znów obowiązki pełni głównie Phoebe Pain, ale pojawiają się też inne wokalistki. Najciekawiej wypada tu rozbudowana wersja „Rupture” z repertuaru Blondie, którą wykonuje Elodie Frege. Nie ma na płycie jednak żadnej rewolucji w brzmieniu – to znów trzy kwadranse wyjątkowo przyjemnej dla ucha muzyki.