Sikorka uboga to zadziorny chuligan

FLESZ - Polska oszalała na punkcie morsowania!

Szybko przyszedł do siebie i błyskawicznie uraczył moje palce serią ukłuć ostrym dziobem. Sikorka uboga, bo o niej mówię, bywa nieoficjalnie zwana dla szarego stroju szarytką. Niesłusznie.

Z siostrzyczkami z szacownego zakonu szarytek niewiele ją łączy. Nazwa zgromadzenia pochodzi od francuskiego słowa "charity" czyli miłosierdzie. Zaś mały ptaszek nie zna ani miłosierdzia, ani wdzięczności. Mniejsza o moje pokłute palce. To zadziorny chuligan. Postawi się dwa razy większym bogatkom i w pojedynkę przegoni stadko mazurków. To jeszcze nic, bo jeśli stanie oko w oko z przedstawicielem swojego własnego gatunku dojdzie do bitki.

Zaczyna się od głośnego szczebiotania. Później balet z rozłożonymi skrzydełkami, a gdy przeciwna strona nie ustąpi dochodzi do walki wręcz. Szczepione pazurami koziołkują w powietrzu i z przeraźliwym wrzaskiem spadają na ziemię. Taką już mają naturę. Sikora uboga zajmuje rewir, który zaciekle broni. Dokładnie w taki sam sposób jak przegania inne patki z karmnika.

Na marginesie, ów dziób, którym z taką perforowała moją skórę potrafi wykorzystać do wykucia małej dziupli. W wypróchniałym drewnie, ale mimo wszystko to spore osiągnięcie. Jakimś cudem udało mi się wolną ręką opanować telefon, dzięki czemu uwieczniłem portret bardzo rozzłoszczonej sikorki ubogiej. Chwilę później dmuchnąłem jej w piórka, by odsłonić skórę. Przeświecała żółtym tłuszczem. Oj, poużywała sobie w karmniku. I dobrze, bo noc będzie mroźna i zapas sadła będzie, jak znalazł.