Ryjek ryjówki z ryciem nie ma nic wspólnego

Stworka okrywa eleganckie, krótko przystrzyżone futerko, przypominające w dotyku aksamit. W oczy rzuca się głowa. Wydłużona w solidny ryjek. Drobne oczy i małe, przytulone do skóry uszy. Ryjek, od którego pochodzi nazwa, to życiowo ważne urządzenie do zdobywania pokarmu. Z ryciem nie ma nic wspólnego. Ryjówka nieustannie ryjkiem węszy. Tudzież nasłuchuje.

Najmniejszy szelest stawia ją na nogi. Długie wąsy pomagają poruszać się w najciemniejszych zakamarkach. Biada owadom, pająkom i wszelkiemu pełzającemu po ziemi drobiazgowi. Tu jest najważniejsza cecha różniąca je od myszy. W pysku gryzoni tkwią stale rosnące siekacze. Gryzoń ciągle musi gryźć twarde przedmioty, inaczej zejdą się razem i zginie z głodu. Zęby ryjówek to garnitur ząbków nadających się do przebijania pancerzy owadów. Dają świetny chwyt, zaś rozdrabnianie pokarmu przychodzi znacznie gorzej.

Niestety, takie szczegóły widać dopiero mając zwierzaki w dłoni, czego zdecydowana większość przeciętnych ludzi nie doświadczy. Tylko zakręcony przyrodnik czy zoolog odważy się na spojrzenie w zakamarki pyska żywej ryjówki. Na wszelki wypadek uprzedzam, iż pomimo małych rozmiarów są waleczne. Skaczą do oczu swoim, przepędzając ich z zajmowanego łowiska, a w obronie własnej bez wahania zatopią zęby w ludzkiej dłoni. Nie było potrzeby. Darowałem jej wolność.