Rasy psów. Bolończyk

Bichon bolognais - bolończyk - szybko adaptuje się do nowych warunków. Nadaje się dla rodzin z dziećmi, które trzeba jednak uczulić, że mały biały piesek (wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 30 cm, maksymalna waga to 4 kg) nie jest pluszową maskotką. Bolończyk dobrze żyje z innymi psami, bez problemu zaprzyjaźni się z kotem, a jego zapotrzebowanie na ruch jest niewielkie - wystarczą mu kilkunastominutowe spacery.

Wolny czas lubi spędzać na kolanach właściciela. To typowy kanapowiec, z bardzo starym rodowodem (mimo jednoznacznej nazwy trudno powiedzieć, czy rasa rzeczywiście pochodzi z Bolonii), uwielbiany niegdyś przez arystokratyczne damy i malarzy.

Bolończyk był pupilem m.in. Filipa II, Cosimo de Medici, madame de Pompadour i carycy Katarzyny, a podobizny tych psów znajdziemy na obrazach np. Tycjana, Carpaccio, Goyi i Reynoldsa.

Ulegając czarowi i słodkiemu wyglądowi bolończyka, jego opiekun (a częściej raczej opiekunka) nie powinien zapominać, że jest to jednak pies i powinien być szkolony jak każdy inny czworonóg. Bolończyk jest na tyle sprytny, że błyskawicznie odkryje wszystkie słabe strony swej właścicielki i umiejętnie wykorzysta je na swoją korzyść. Jeżeli zatem pozwolimy mu na zbyt wiele w okresie szczenięctwa, przygotujmy się, że w wieku dojrzałym może sprawiać problemy. Należy też pamiętać, że pieski tej rasy nie znoszą samotności; pozostawione przez dłuższy czas w osamotnieniu będą płakać, popiskiwać, mogą stać się destrukcyjne.

Sierść bolończyka wymaga regularnej, codziennej pielęgnacji i czesania co najmniej raz na dwa dni. Raz na miesiąc konieczna jest kąpiel, a wszelkie zacieki i przyżółcenia sierści trzeba usuwać specjalnymi płynami. Zachowanie w należytym stanie włosa może ponadto wymagać dodatkowego podawania preparatów mineralno-witaminowych.

Szczególnej pielęgnacji wymagają uszy bolończyka, ponieważ są przykryte długim włosem i przez to źle wentylowane - po każdym spacerze należy dokładnie oczyszczać je z kurzu i brudu. Do najczęstszych przypadłości zdrowotnych rasy zaliczamy choroby układu kostno-stawowego, m.in. zwichnięcie rzepki kolanowej oraz niegroźne dla życia, powtarzające się napady drżenia. Mały piesek ma duży apetyt i chętnie zje więcej niż mu potrzeba. Aby nie utył, należy dokładnie odmierzać mu racje pokarmowe i nie pozwalać, aby brał udział w naszych posiłkach.