Sigur Rós – Fot. EMI Music Poland
Nowe gatunki muzyczne
Działalność anarchistycznej grupy KUKL (w składzie z Björk) sprawiła, że na wyspę ściągały zastępy nowofalowych i industrialnych artystów z Europy (głównie z Wielkiej Brytanii). W środowisku tym przełamywano wszelkie granice między stylami – nic więc dziwnego, że wyrośli na jego gruncie młodsi muzycy dekadę później stanęli na czele post-rocka.
Debiutancki album islandzkiej grupy Sigur Rós – „Von” z 1997 roku, a właściwie jego następca – „Ágætis byrjun” z 1999 roku, otworzyły nowy rozdział w tym gatunku, tracącym swój impet pod koniec ówczesnej dekady. Kwartet pod dowództwem wokalisty Jónsiego pomysłowo powiązał swe brzmienie z dawnymi i nowymi stylistykami. Rozbudowąc kompozycje, nadając im zmienne tempa i harmonie, przypomniał cieszący się powodzeniem na początku lat 70. progresywny rock tworzony przez takie formacje, jak Pink Floyd, Yes czy Genesis. Z drugiej strony – sięgnął po współczesny ambient, wtapiając swe utwory w rozlane plamy syntezetorowych pasaży. Co więcej – charakterystyczny falset wokalisty został potraktowany jako dodatkowy instrument. Rolę tę podkreślał fakt, że Jónsi śpiewał w wymyślonym przez siebie języku – vonlenska – który był głównym nośnikiem emocji. Epicka muzyka Sigur Rós spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem fanów i krytyki – w ciągu minionej dekady grupa wyrosła na jedną z największych gwiazd nowego rocka.
Mniej więcej w tym samym czasie, co Sigur Rós rozpoczęła w Szkocji działalność grupa Mogwai. Pięciu muzyków pod wodzą gitarzysty Stuarta Braithwaite`a i basisty Dominica Aitchisona, isnpirując się dokonanani mistrzów noise-rocka z Sonic Youth i shoegaze`u z My Bloody Valentine, stworzyło mocne i ciężkie brzmienie, skoncentrowane na rozwichrzonych kompozycjach, balansujących między lirycznym wyciszeniami a orgiami kakofonicznego hałasu.
Od pierwszej płyty – “Mogwai Young Team” z 1997 roku – Szkoci rozbudowywali jednak swe nagrania o dodatkowe elementy, przede wszystkim o współczesną elektronikę (raczej IDM niż ambient), sampling (różne głosy i dźwięki zamiast wokali) oraz niecodzienne dla rocka instrumenty (glockenspiel, flet, pianino, wiolenczela, skrzypce). Układała się z nich bogata mozaika dźwiękowa, poruszająca swą dwubiegunową ekspresją. Kwintesencją brzmienia Mogwai okazała się płyta “Mr. Beast” z 2006 roku. “To prawdopodobnie najlepszy album art-rockowy, w jakim brałem udział od czasu “Loveless” My Bloody Valentine. Może nawet lepszy” – powiedział Alan McGee, szef legendarnej wytwórni Creation.
Słowa słynnego menedżera i wydawcy były prorocze – twórczość Sigur Rós i Mogwai przybliżywła w znaczniu stopniu post-rock do art-rocka, a nawet prog-rocka. Nic więc dziwnego, że gatunkiem tym zainteresowało się nowe pokolenie muzyków, bliższe mainstreamowemu rockowi czy nawet metalowi. W efekcie w drugiej połowie minionej dekady zaroiło się od zespołów wyraźnie odwołujących się estetyki wypracowanej przez islandzki i szkocki zespół – choćby Mono z Japonii, Caspian z USA czy God Is An Astronaut z Irlandii.
Ich muzyka jest bliźniaczo podobna – wpisana w ramy rozbudowanych kompozycji o zmiennym nastroju, sumująca gwałtowne wybuchy agresji i minimalistyczne chwile wyciszenia, w znacznej mierze instrumentalna, jednoznacznie ciagnąca w stronę ekstremalnych odmian metalu. Nic więc dziwnego, że właśnie taka publiczność stała się w ostatnich latach odbiorcą post-rocka – czego świadectwem choćby ogromne zainteresowanie zjawiskiem brytyjskiej wyroczni w sprawach ciężkiego rocka – magazynu “Kerrang!”.
Paweł Gzyl
Posłuchaj nowego post-rocka:
http://www.myspace.com/sigurros
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
