Pokora bezobjawowa

Z czasem podjąłem pracę nad sobą i pojawiły się sukcesy. Zostałem jednak wychowany w duchu pokory, która nakazywała mi mówić, nawet gdy mnie chwalili, że „nie”, „na pewno nie”, „to niemożliwe” i „to na pewno nie ja”.

Jednak sytuacja w Polsce w 2007 r. wyraźnie nabrzmiewała i zastanawiałem się, dlaczego tak dużo mówi się skandalach, o złym zachowaniu, a praktycznie nie ma mowy o dobru. I wtedy wpadłem na pomysł, by się chwalić i by nakłaniać do chwalenia się innych. Chodziło mi o to, żeby istniał jakiś dobry przykład do naśladowania.

To było niemal 8 lat temu i może to zabrzmi dziwnie, ale to, co zacząłem wtedy robić, było dla wielu dziwne. Gdy dzisiaj darczyńcy Szlachetnej Paczki śmiało opowiadają o swoim zaangażowaniu, o dobroci – i wydaje nam się to standardem – to wtedy zwykle odmawiali. Muszę się więc pochwalić – wydaje mi się, że i w tym obszarze zainicjowałem ważną zmianę. Modę na chwalenie się.

Nawet nasze paczkowe kroniki z tak popularnymi osobami, jak Lewandowscy, Kuba Błaszczykowski, Kamil Stoch lub Jurek Dudek – są prostymi opowieściami o dobru przez nich czynionym. I to nawet zaczęło się Polakom podobać. Znowu się pochwalę – mają świetną oglądalność. Więc pokora bezobjawowa działa. Moda na chwalenie się dobrymi czynami rozszerza się.

Jestem z tego dumny. Jestem dumny z tego, że jeden z programów telewizyjnych, który wyprodukowaliśmy, miał najlepszą oglądalność w ciągu całego dnia, we wszystkich kanałach telewizyjnych. Znowu się chwalę. Ale to po prostu jest prawdą.