Pod prąd

Nieroztropnością naszego państwa, i niestety nie tylko mam tu na myśli rządzących, ale także szeroko rozumianą opinię publiczną, było przeprowadzenie operacji obniżenia wieku, w którym można przechodzić na emeryturę. Gdy prawie 5 lat temu PO cichaczem, i bez uprzedzenia, bez przeprowadzenia dyskusji ze społeczeństwem ten wiek podwyższyła, byłem pewien, że zapłaci za to jakąś cenę, ale byłem też pewien, że następne rządy będą PO wdzięczne za to, że wyciągnęła te gorące kasztany z ognia. Tymczasem dzisiaj wszyscy wrzuciliśmy te kasztany z powrotem do ogniska.

Co prawda, nie jest wcale takie oczywiste, jak to wszystko będzie wyglądało w przyszłości. Może być tak, że za parę lat, kobieta, która osiągnie 60. rok życia i zobaczy, jaką emeryturę oferuje jej ZUS, stanie na głowie, żeby nadal pracować, bo za 1200 złotych, czyli 1/3 dotychczasowych zarobków, trudno jej będzie związać koniec z końcem, tym bardziej że w perspektywie będzie miała 30 lat takiego biedowania, i żadnych widoków na poprawę. Niekoniecznie też musi być tak, tak jak się to dzieje dziś, że pracodawcy będą chcieli takie osoby wypychać na emeryturę, bo na rynku nie będzie rąk do pracy.

Za 25 lat pracy może brakować, ale za 5 chyba jeszcze nie. Nieroztropność rządzących (przy naszym przyzwoleniu na nią) polega na tym, że podjęliśmy jakąś decyzję niezwykłą, w świecie staliśmy się jedynym kra- jem który popłynął pod prąd. Tymczasem świat gospodarki to świat naczyń połączonych. Kapitał nie lubi płynących pod prąd i za chwilę zacznie uciekać. I to wcale nie dlatego, że kapitał popiera opozycję.