Ofensywa czarnych?

Dlatego, że od czasu do czasu używa się podobnych określeń dla rozmaitych akcji duszpasterskich Kościoła. No i oczywiście zaraz w sukurs idą zarzuty: że katolicy, a zwłaszcza księża i biskupi (za komuny to była „reakcyjna część episkopatu”), że Kościół w ogóle - obłuda, pazerność, niemoralność, działanie na szkodę społeczeństwa i taka dalej, i tak dalej.

Większość z tych zarzutów jest nieprawdziwa i pochodzi z ignorancji albo z złej woli. Gdzie jednak zarzuty pokrywają się ze smutną rzeczywistością, trzeba ze wstydem uderzyć się w piersi i powiedzieć, jak we Mszy świętej: „Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina”. Nie bali się tego powiedzieć ostatni papieże, a i dzisiaj, gdzie są bardziej otwarci i autentyczni członkowie Kościoła, nie zamiata się spraw pod dywan. Ale rodzi się pytanie, jak taki niedoskonały twór trzyma się tyle lat i nie myśli wcale się rozsypać, choć tu i ówdzie traci wiernych i zwolenników? Odpowiedź prosta: bo te zrzuty, także prawdziwe, to nie jest cały Kościół. Bo Kościół, to przede wszystkim Jezus Chrystus. W prawdziwej obiektywnej nauce nie ma dziś miejsca na mit o nieistnieniu Chrystusa. Żył więc, zabity - zmartwychwstał i tym, którzy w Niego uwierzyli, przebacza ich słabości i w swoim miłosierdziu zapewnia im wszystkim trwałe miejsce w szczęśliwej wieczności. I po to gromadzą się dzisiaj w Krakowie młodzi z całego świata, by umocnić swą wiarę i pokazać lepsze, młode, pełne entuzjazmu oblicze Kościoła.

Czy są idealni? Oczywiście, nie! Ale są na dobrej drodze. A może byśmy poza słusznym utyskiwaniem na rozliczne utrudnienia w te dni zastanowili się nad tym, jak patrzymy na Kościół katolicki, którego przecież w olbrzymiej większości jesteśmy formalnymi członkami?