Perspektywa i dystans

Prezentuje on mieszankę współczesnego - no, sprzed pół wieku! - amerykanizmu z tkwiącą w średniowieczu mentalnością mnicha cysterskiego. Między innymi pisze, że w stosunku do ludzi, rzeczy, wydarzeń trzeba mieć dystans, trzeba patrzeć na nie z perspektywy. A jakąż perspektywę - pisze - można mieć w stosunku do rzeczy, które się tuli do serca? I powstaje dylemat.

Ludzie zwłaszcza, choć i zwierzęta, potrzebują czułości. Mówi się, że przynajmniej cztery przytulenia dziennie są potrzebne do prawidłowego rozwoju człowieka. Z drugiej znów strony w pewnych sferach każde przytulenie jest uważane za wstęp do „ciągu dalszego” i to bez względu na płeć oraz wiek przytulanej osoby. W niektórych wypadkach spotykamy się wprost z regulacjami prawnymi, i z sankcjami karnymi, oczywiście.

A praca ? Wejść w nią po uszy, gdy perspektywa i dystans mogą być uważane, a mogą też być rzeczywiście, brakiem zaangażowania? A wydarzenia? Czy być tylko biernym obserwatorem, czy zaangażować się w pełni, a nawet je kształtować? I nie są to pytania tylko teoretyczne. Niekiedy stają przed nami, rzutując na całokształt naszego życia i postępowania.

Ileż dramatów niosą ze sobą błędne wybory! Nam, współczesnym, próbuje pomóc starożytny mędrzec, Kohelet, który mówi: jest czas rodzenia i czas umierania, czas szukania i czas tracenia, czas pieszczot cielesnych i czas wstrzymania się od nich. Trzeba znaleźć swój czas, dystans, perspektywę. A młodzież nam przyśpiewuje: - Zatrzymaj się na chwilę i pomyśl, po co żyjesz.

U chrześcijan to się nazywa Wielki Post.