Globalny Kraków

Dla mnie Kraków ma w sobie dwie zupełnie różne odsłony. Jest, a może bardziej - był - miastem prowincjonalnym. W Krakowie trzeba było znać odpowiednich ludzi. Właściwie wszystko odbywało się w gronie znajomych. W efekcie ważniejsze było to, kto kogo zna, a nie to, co ktoś robi.

Prowincjonalność polegała na zadowalaniu się byle czym, byle było po znajomości. Z drugiej strony to właśnie w Krakowie wypada być genialnym. To przecież miasto Jana Pawła II i Wisławy Szymborskiej.

Nie umiem powiedzieć, dlaczego i skąd się ten geniusz wziął, ale dla mnie jest czymś namacalnym. I dlatego przez lata nie mogłem się pogodzić z bylejakością. Aż tu kiedyś idę na koncert w ramach Festiwalu Muzyki Filmowej i nie mogę uwierzyć w to, co widzę, słyszę i czuję. Jedyne, z czym mogłem porównać owo wydarzenie, to wspomnienie największych koncertów, na których byłem w Nowym Jorku i Chicago. Rozmach, fantazja, precyzja.

Krakowskie Biuro Festiwalowe zgromadziło ludzi, którzy zaczęli patrzeć na świat z perspektywy Krakowa jako centrum wszystkiego, co ważne. Niesamowite. Na koncert podjeżdżałem rowerem, mam do ICE ok. 1200 metrów. Mógłbym tam pójść w kapciach. I wchodzę, a tam świat, cały świat. A teraz ŚDM. Ludzie, którzy przyjechali do Krakowa, byli niezwykli. Przecież pielgrzymi, którzy się tu pojawili, to ludzie na co dzień zanurzeni w programach formacyjnych. Wolni, ale formowani i uformowani.

To dlatego w jednej chwili potrafili krzyczeć, a w następnej zamilknąć i słuchać. To nie była zbieranina przypadkowych osób, ale tych najfajniejszych. I oni super czuli się w Krakowie. I ja czułem się super wśród nich. Wielu z nas czuło się świetnie w sercu światowego katolicyzmu.

Ja cały czas wyobrażam sobie, że w Krakowie miało miejsce spotkanie idealistów z całego świata. Tu ich idealizm jeszcze bardziej się rozpalił i z tym płomieniem mogą wracać do swoich światów. By je przemieniać. Wracać z Krakowa. Globalnego.