Czy zwierzęta mają duszę

Generalnie, wszyscy jesteśmy zwierzętami i wywodzimy się z procesu ewolucji, począwszy od najprostszych form życia, które pojawiły się na naszej planecie.

Ewolucja nie jest jakimś świadomym, przemyślanym procesem. Sprawy toczą się dalej, wciąż dalej i w zetknięciu z warunkami zewnętrznymi życie przyjmuje coraz to inne formy. Jesteśmy więc jako ludzie w gałęzi zwierzęcej i większość naszych zachowań jest wspólna z nimi. Chce nam się jeść, chce nam się seksu i potomstwa.

Nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Natomiast odróżnia nas fakt, że czasami zastanawiamy się nad sobą, pytamy o to, po co żyjemy i jaki jest nasz cel. W niektórych przypadkach dochodzi do tego, że mając wszystko, nie potrafimy żyć lub nie chce nam się żyć.

Pies jest wyjątkowym zwierzęciem. Udomowiony, jest zaprogramowany na człowieka. Chce z nim żyć, chce zaspokajać jego potrzeby, jest gotowy razem z nim umrzeć. Ludzie mówią: nikt mnie tak nie kocha jak mój pies. Oznacza to, że pies umie zaspokoić liczne ludzkie potrzeby. Pies, tak jak my, ma emocje. I właśnie w emocjach, w temperamencie, w uwarunkowaniach wynikających z rasy, ma też swoją osobowość.

Odczuwamy go czasami jako partnera życiowego. To wszystko jest prawdą. Na przedłużeniu relacji między człowiekiem a psem pojawiają się postulaty/oczekiwania, aby pies był też w raju. Nie wiem, może tam będzie. Wciąż jednak powinniśmy pamiętać, że zwierzęcość nas łączy, ale dusza nas różni. Dlatego człowiek świadomie, przez tysiące lat tak kształtował zwierzę nazywane psem, aby zaspokajało jego potrzeby. Swojej duszy jednak do wnętrza psa nie przeszczepił.