Smutna, monotonna "Radość miłosierdzia"

Płyta jest rejestracją prawykonania utworu, zamówionego przez Filharmonię Poznańską, która w ten sposób uczciła 30-lecie objęcia pontyfikatu przez Karola Wojtyłę.
Myli się jednak ten, kto sądzi, że płyta to - co sugeruje tytuł - radosna. Miłosierdzie według krakowskich twórców jest smutne i wręcz monotonne. Blisko 70-minutowa kompozycja zaskakuje powagą, odsłania nową twarz krakowskiego kompozytora: liryka, rozmiłowanego w instrumentach dętych, a także harmonika niestroniącego od zabarwień dysonansowych. Jednocześnie w muzyce tej pojawiają się tak charakterystyczne cechy Pawluśkiewicza, jak echa góralszczyzny, śpiewy z akcentem na ostatnią sylabę czy szybka zmienność rytmiczna.
Kompozytor zdecydował się użyć ogromnego aparatu wykonawczego: orkiestra symfoniczna wzbogacona m.in. o dzwony, organy, akordeon i fortepian, cztery chóry, a także solistów. Całość zaczyna się pięknym instrumentalnym "Interludium". I choć w dalszych częściach pojawią się jeszcze wiele razy ładne współbrzmienia, ciekawe i wzruszające "momenty", zachwyca piękny śpiew Karpiela-Bułecki czy świdrujący w uszach sopran Elżbiety Towarnickiej, to jednak utwór jako całość nie trzyma w napięciu. Przyczyną jest zapewne pewien niedostatek środków kompozytorskich, np. chóry często śpiewają razem "nuta contra nuta", a solistom czasem trudno się przebić przez orkiestrowe tutti.
Płyta, niestety, została dość niechlujnie wydana. Zapomniano napisać, którzy wokaliści śpiewają w poszczególnych częściach, nie wymieniono instrumentalistów, realizujących partie solowe, natomiast nie zapomniano poinformować, kto finansuje Filharmonię Poznańską, która wspólnie z Polskim Radiem krążek wydała.
Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz