Zmarła Kasia Sobczyk, wokalistka Czerwono-Czarnych

Fot. archiwum PAP

Przecież w 2002 roku odeszła również Helena Majdaniec; fakt, jest bardziej kojarzona z Niebiesko-Czarnymi, ale to w starszych "czerwonych" zaczynała karierę.

I jeszcze ta koincydencja - trzy dni przed Katarzyną Sobczyk zmarł, dożywszy 92 lat, ks. kanonik Leon Kantorski; przez ponad ćwierć wieku był proboszczem parafii św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej - to w tym kościele Czerwono-Czarni na początku roku 1968 zagrali mszę rockową "Pan przyjacielem moim" z muzyką Katarzyny Gaertner i tekstami Kazimierza Grześkowiaka. Wywołało to sensację tak znaczną, że na msze do Podkowy kolejką podmiejską z Warszawy przyjeżdżały w niedziele tłumy. Jeszcze w tymże roku ukazała się płyta z tej rockowej mszy (ależ to w tamtym czasie brzmiało!), realizowanej już bez solistów, co było może i ostatnim przyczynkiem rozpadu zespołu. Katarzyna Sobczyk, a właściwie Kasia, jak mówiliśmy o niej zdrobniale, a i ona tę formę do końca życia wolała, odeszła z niego w 1969 roku.

A potem już było tylko gorzej; czeska grupa The Samuels, do której trafiła z mężem Henrykiem Fabianem (to z nim wcześniej śpiewała "Zakochani są sami na świecie"), Wiatraki Ryszarda Poznakowskiego, wcześniej muzyka Czerwono-Czarnych, jakieś dokonania solowe, decyzja o wyjeździe do USA, do Polonii. Pamiętam czas koncertów tzw. dinozaurów, jeszcze jedną inicjatywę ojca polskiego big-beatu Franciszka Walickiego z połowy lat 80. - pośród wielu, którzy w 1986 roku wystąpili w sopockiej Operze Leśnej znalazła się Kasia Sobczyk; zaśpiewała swe wielkie przeboje "Mały książę", "Trzynastego", "Nie wiem, czy to warto?". Potem podejmowała jakieś próby powrotu na polski rynek; widząc nikłe efekty, wróciła do Polonii, występowała w klubach, nagrała dwie płyty. Gdy dwa lata temu, już z rozpoznaniem nowotworu, wylatywała do kraju, w hali odlotów na chicagowskim lotnisku O'Hare, z głośników popłynął jeden z jej największych przebojów - "O mnie się nie martw". Tak Chicago żegnało polską gwiazdę.

Była gwiazdą lat 60. na pewno, tamtego czasu big-beatu, kiedy to "polska młodzież śpiewała polskie piosenki". To były takie przaśno-kolorowe czasy. W takim też koszalińskim zespole Biało-Zieloni zadebiutowała Sobczyk (jeszcze Kazimiera). W 1963 roku do Koszalina przyjechali Czerwono-Czarni, by "Szukać młodych talentów". A potem był szczeciński finał, gdzie zakwalifikowała się do złotej dziesiątki. Została solistką Czerwono-Czarnych. Rok później piosenką "O mnie się nie martw" wyśpiewała na festiwalu opolskim I nagrodę. Powtórzyła sukces w roku 1965, pytając "Nie wiem, czy to warto?". Sławę pogłębił hit z serialu "Wojna domowa" z tekstem Ludwika Jerzego Kerna - "Nie bądź taki szybki Bill" (także nagroda w Opolu). W 1967 roku nagrała walca "Mały książę", który w plebiscycie radiowym został najlepszą piosenką roku, a jego wykonawczyni "Piosenkarką roku". W Opolu nagrodzono również rytmiczny przeboik "Trzynastego". Bo siłą Sobczyk poza muzykalnością i głosem była też różnorodność; umiała być kobieca i pełna dramatyzmu, gdy zastanawiała się "Nie wiem, czy to warto?", ale i dziewczęco-figlarna, gdy oznajmiała, że "Biedroneczki są w kropeczki" lub przekonywała, że "Osiemnaście mieć lat - to nie grzech".
Posłuchajmy zatem po latach Kasi Sobczyk, i może nawet zanućmy wraz nią "Był taki ktoś, kto nie wróci nigdy już...". Choć teraz słowa te zabrzmią już nadto dosłownie sprawiając, że "smutek nas odnajdzie znów".

Wacław Krupiński