Osłona kontrwywiadowcza najwyższych urzędników jest fikcją

– Jak to możliwe, że najwyżsi urzędnicy państwowi są nielegalnie podsłuchiwani, a nagrania trafiają do mediów?

– To bardzo proste – w Polsce osłona kontrwywiadowcza jest fikcją, zupełnie jej zaniechano. Nie mamy ustawowej procedury działania, więc standard osłony kontrwywiadowczej ustala faktyczny szef służb, czyli premier. To on wyznacza, jak głęboko taka osłona ma sięgać. A premier odsunął służby z dala od siebie, dlatego takie sytuacje jak podsłuchiwanie wysokich urzędników były możliwe.

– Służby nie mogły mimo wszystko temu zapobiec?

– Gdyby dostały takie polecenia, bez wątpienia by to zrobiły. Ale służby są jak pies, jeżeli są trzymane na łańcuchu, nie mogą się zrywać. Nie mogą działać wbrew swoim przełożonym. Premier powinien to jak najszybciej zmienić.

– Jakie mogą być konsekwencje braku osłony kontrwywiadowczej?

– Nagrania rozmów polityków mogą posłużyć do szantażu. Ale to nie wszystko. W grę wchodzi przecież bezpieczeństwo najważniejszych osób w państwie, łącznie z prezydentem. Skoro w restauracji ktoś bez trudu mógł nagrywać ministra spraw wewnętrznych i szefa Narodowego Banku Polskiego, to równie dobrze przed ich spotkaniem mógł zainstalować w tej restauracji materiały wybuchowe.

– Minister spraw wewnętrznych, odpowiedzialny za służby, powinien chyba mieć tego świadomość.

– Powinien też dokładnie wiedzieć, że takie spotkanie nigdy nie powinno odbywać się w restauracji. W restauracjach na poufnych rozmowach spotykają się mafiosi. Nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego dyskusja o zabezpieczaniu banknotów nie odbyła się w dobrze chronionym budynku NBP czy najlepiej strzeżonej siedzibie MSW, gdzie znajdują się choćby zabezpieczenia antypodsłuchowe.

– Kto mógł nagrywać rozmowy szefów MSW i NBP?

– Problem polega na tym, że właściwie każdy. Mógł to być dziennikarz śledczy, biznesmen, sfrustrowany pracownik polskich służb, który został pominięty przy awansach. Ale oczywiście w grę może wchodzić też działalność obcego wywiadu.