Niezapomniane płyty polskiego rocka (87)

Renata Przemyk "Andergrant"

Jak sama dziś uważa, na szczęście ("Panuje tam tendencja naginania ludzi do pewnych schematów, podobnego sposobu śpiewania") jej się nie udało. Później, już w 1989 r., na XXV Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie zdobyła Grand Prix i nagrodę dziennikarzy. Od tej pory, mimo że zaczęła być i znana i ceniona, zamiast korzystać z sukcesu jako solistka, związała się z formacją o nazwie Ya Hozna. Od jesieni 1990 roku, działając już na własny rachunek, przygotowała niezwykle ciekawy repertuar, który był raczej bliższy poezji śpiewanej niż rockowi. Dzięki ówczesnym recitalom i longplayom ("Mało zdolna szansonistka" z 1992 r. oraz "Tylko kobieta" z 1994) i świadomemu unikaniu mediów (w ich "brukowych" wersjach) osiągnęła miano najciekawszej w Polsce wokalistki awangardowej. No a w 1996 roku zarejestrowała "Andergrant".

Zważywszy na wspomnianą przed momentem nierockowość poprzedniczek "Andergrant" - od razu napiszę, że ten krążek usatysfakcjonuje każdego, kto kocha tego typu ekspresje w muzyce. Po obramowującej płytę zabawnej "Rabbit Polce" pojawia się rewelacyjny "Listonosz z niebios". Megaekspresyjny śpiew, cudowny akordeon (Józef Zatwarnicki) i przeszywające "wiosło" (Jacek Królik). Trójka ("Zmrok") ma hipnotyczny wokal i precyzyjnie sypiące się akordy instrumentu Królika. Czwórka ("Renata 1") trzeszczy jak zdarty analog z jakąś miniwokalizą, piątka ("Mój Aniele") to akordeonowo-rock'n'rollowy post-punk, natomiast szóstka ("Rozamunda") tkwi na granicy snu i jawy. Pięknie tkwi! Potem znów trzeszczy "Renata", po której do obłędu może najpierw doprowadzić szalony (tytułowy) "Andergrant", a zaraz po nim nieco folkowy i zakręcony temat "Nie udawaj że". "Aż po grób" (10) jest rewelacyjnym dekadenckim tangiem, natomiast "Zero (odkochaj nas)" (11) - absolutnie genialnym spleceniem francuskiego tematu (kompozycja Jean Pierre Riou) z najczystszym metalem. Arcydzieło! No a po tych perłach kolejno: próbujemy na rockowo "Dogonić kota" (12); znów słuchamy trzeszczenia ("Renata 3"); ulegamy rozdętym saksofonom w odlotowym "Każdy trochę jest potrzebny" i wchłaniamy balladowe oraz refleksyjne "Bo jeśli tak ma być". Na koniec jeszcze raz galopuje "Rabbit Polka II".

Jerzy Skarżyński, "Radio Kraków"