Nie rozdrażniajcie waszych dzieci

Nie od o dzisiaj mówi się, że młodzież jest okropna. Ja nie mogę tak powiedzieć. Nie neguję złych zjawisk wśród młodzieży i związanych z tym złych zachowań. Choćby bezwstyd na niesłychaną skalę. Już Prymas Tysiąclecia w roku 1953 mówił do młodzieży akademickiej: „Nie nabrali was na ideologię, ale nabrali was na pornografię!”.

Dalej - nadużywanie alkoholu przy każdej okazji i zażywanie narkotyków. Niesłychanie wulgarny język, postawy agresywne i roszczeniowe, nieliczące się zupełnie z psychiką i potrzebami drugiego człowieka. I jakby w związku z tym kwestionowanie wszelkich autorytetów.

Może to nawet jeszcze nie wszystko. Ale stawiam pytanie: czy cała młodzież jest taka? Czy nie spotykamy na swej drodze młodzieży będącej żywym zaprzeczeniem wymienionych wyżej postaw? A jeśli jest źle, to od kogo się młodzież tego zła uczy? Od osesków? Od przedszkolaków?

Niestety, od starszych. A dzisiaj specjalnie mówię: od ojców, wśród nich także od księży, których nazywa się często ojcami duchowymi. Cześć, szacunek i wdzięczność składamy większości ojców, odpowiedzialnych, wymagających, ale pełnych miłości i wychowujących swe dzieci, zwłaszcza chłopców, wspaniale. Nie brak takich. Ale ostrzegamy tych, których wychowanie własnych dzieci nic nie obchodzi, albo którzy na wszystko pozwalają dla świętego spokoju, albo wprost przeciwnie, terroryzują dzieci do tego stopnia, że wreszcie miarka się przebiera i czternastoletni syn nie widzi innego wyjścia, jak tylko wpakowanie pięciu kul w ojca terrorystę.

Ojcowie! Nie rozdrażniajcie!