Nie dzieje się nic

Takimi wydarzeniami są oczywiście wszystkie wybory w kluczowych miejscach świata. Nie da się ukryć, że to, że wygrał Trump, a nie Clinton (swoją drogą, kto dziś pamięta o Hillary Clinton?), ma bardzo silny wpływ i na politykę świata, i na światową gospodarkę.

Podobnie niebagatelne znaczenie ma fakt pojawienia się w europejskiej polityce nowej postaci aspirującej do miana gwiazdy, myślę tu rzecz jasna o prezydencie Francji Emmanuelu Macronie.

Oczywiście wiem, że górkę notowań ma raczej za sobą i teraz będzie mu coraz trudniej, bo trzeba się zderzyć z oczekiwaniami Francuzów, które to oczekiwania w ostatnich latach nader często można było nazywać roszczeniami. Niemniej to będzie niezwykle interesujące przyglądać się jak sobie z tym radzi. Równie ciekawe jest obserwowanie jak Brytyjczycy sami sobie podstawiają nogi i marginalizują się nie tylko w Europie. Niby wszystko to, co robią, wpisuje się w pewien ciąg zapoczątkowany 100 lat temu wybuchem I wojny światowej, po której to wojnie Imperium straciło swój imperialny charakter, niemniej obserwowanie tego jak politycy robią coś, czego robić nie muszą, a co ich ewidentnie osłabia jest fascynujące.

Na tym tle najmniej ciekawie jest w Polsce. W zasadzie nie dzieje się ostatnio nic takiego, co można by nazwać przełomowym, albo strategicznym. Owszem, od czasu do czasu wicepremier Morawiecki coś powie, a to o elektrycznych samochodach, a to stabilności budżetowej i możliwości rozpoczęcia spłacania naszego zadłużenia, ale mam wrażenie graniczące z pewnością, że są to tylko słowa. A może właśnie to, że nie dzieje się nic jest przełomowe? Nie wiem. Ale znam w naszej najnowszej historii takie czasy, że w zasadzie się nic nie działo, a potem nagle karuzela zaczynała się kręcić.