Nadzwyczajni zimowi goście: grubodzioby

Tej zimy, jak to mówią na Podhalu, zupełna bryndza. Ot, trzygatunkowe stado sikorek, kilka zięb i mazurków. I to tyle.

Pierwszego nadzwyczajnego gościa, który przełamał nudę, podziwiałem dobry kwadrans. To grubodziób. Ptak wielkości dobrze spasionego wróbla z dużą głową. Ślicznie ubarwione, co doskonale widać na tle śniegu. Jeśli oczywiście w końcu zacznie sypać. Koczują po parkach i lasach, lecz jeśli tylko ściśnie mróz, prawie natychmiast przypominają sobie o karmnikach.

Od kilku lat oglądam je tuż za oknem i muszę przyznać, że jest na czym zawiesić oko. Pióra to mozaika pastelowych cynobrów, błękitu, metalicznej czerni i kilku odcieni brązów godnych pędzla impresjonisty. Śpiewacy z nich kiepscy. Może i dobrze, gdyż w innym wypadku byłby latającą doskonałością. Stateczne panie noszą nieco wypłowiałe szaty (po co kusić wzrok drapieżców?), zaś panowie przedkładają wyzywająca urodę ponad bezpieczeństwo.

Tytułowy dziób jest najważniejszy. Potężna, stożkowata konstrukcja łupkowej barwy, dzięki czemu ptak jest doskonale rozpoznawalny. Rodzaj żywego, latającego dziadka do orzechów. Z szerokiej palety dostępnych pokarmów, grubodzioby wybrały porcję omijaną przez konkurentów: najtwardsze nasiona.

Odrzucane przez innych pestki wiśni, czereśni i tarniny. Wszystkie pełne pożywnych materiałów zapasowych dla kiełkującej rośliny. Zabezpieczone trującymi cyjankami o migdałowej woni i twardymi łupinami. U mnie jadają słonecznik, który nie sprawia im najmniejszego problemu.

FLESZ - Jak spalić świąteczne kalorie?