Na tropie Szefowych

Nic więc dziwnego, że projekt „Szefowa” Agnieszki Zielezieckiej, aktorki krakowskiego Teatru Współczesnego już samą nazwą wzbudził moją sympatię. Spodobał mi się także dlatego, że jest wpisany w Nową Hutę, bo to tu jego autorka szuka Szefowych (rozumianych jednak szerzej niż tylko z perspektywy kuchni). Żeby je lepiej poznać, usłyszeć i zrozumieć ich historie, a potem nadać im formę stand-upu i opowiedzieć o nich publiczności w Łaźni Nowej.

Wędruje więc po Nowej Hucie, spotyka kolejne panie, a na profilu fecebookowym opisuje te spotkania: „…Chcę odwiedzić ciekawe, nowe miejsca w Hucie, które mam nadzieję często odwiedzają moje idolki. Nie odkrywam Ameryki bo kobiet działających twórczo w Hucie jest sporo. (…)

Dzięki temu, że pomyliłam Świt ze Światowidem poznałam menagerkę Filmowa Cafe-Świt. Niełatwo było oderwać ją od pracy. Odwiedziłam też Szpeje. (…) W Muzeum PRL-u poznałam Panią opiekującą się wystawą, absolutnie szczęśliwą z wykonywanej pracy. (…) Wniosek na dziś: Szefowa szuka, pyta, słucha, spotyka, inspiruje się, wędruje! Chyba bardzo tęskniłam za Nową Hutą…”.

Bardzo sympatyczne te poszukiwania, zainspirowane książką Sophie Amoruso „Szefowa. Najseksowniejszy prezes świata”. „Każdy aktor czeka na wymarzoną rolę, ja właśnie ją znalazłam i postanowiłam dla siebie napisać” - wyznaje Agnieszka Zieleziecka, a ja za nią trzymam kciuki. Bo w Hucie zawsze było, no i wciąż jest, mnóstwo wspaniałych szefowych - warto je spotkać, warto o nich opowiedzieć.

A jak zacząłem od wspomnienia, to i wspomnieniem skończę: moja mama przez jakiś czas była też motorniczą, a jej zdjęcie z tramwaju zawsze bardzo mi imponowało. Bo na nim to ona była Szefową.