Muzyka na styku kultur

Czekając na koniec - Lao Che Fot. Radek Polak

Rozmowa z HUBERTEM "Spiętym" DOBACZEWSKIM, wokalistą i gitarzystą zespołu Lao Che, o jego nowej płycie - "Soundtrack"

- Faktycznie, kontynuowaliśmy na tej płycie nasz pomysł na granie: nowy album - nowa muzyka. "Prąd" ewidentnie różnił się od "Gospel". Myśleliśmy jednak, że przypadnie do gustu fanom. Tymczasem płyta zebrała różne recenzje. Ponieważ spodziewaliśmy się sukcesu - zostaliśmy zbici z tropu. "Może za daleko postawiliśmy stopę" - zastanawialiśmy się. Ale to były tylko pierwsze reakcje.

- No właśnie: bo przecież nowy album - "Soundtrack" - jest jeszcze śmielszym krokiem w stronę nowych brzmień.

- Nowa płyta jest jednak bardziej wypieszczona. Na tamtej poszliśmy na żywioł - to było całkowite puszczenie kierownicy. Tym razem podjęliśmy w pełni świadome kroki. Nie przestraszyły nas bowiem reakcje fanów. Znów postanowiliśmy podjąć ryzyko. Bo tak naprawdę nie mieliśmy dokąd wrócić. (śmiech) Jakie jest bowiem "prawdziwe" brzmienie Lao Che? Ambient z "Guseł"? Post-punk z "Powstania"? Nowa fala z "Prądu"?

- Dlaczego zaprosiliście do wyprodukowania "Soundtracku" realizatora z Anglii?

- "Prąd" został fajnie zrobiony przez Marcina Borsa. Potem stał się on jednak za mocno obleganym producentem. Zaczęliśmy się więc rozglądać za kimś innym. Niestety - w Polsce realizatorów na światowym poziomie jest zaledwie kilku. Pomyśleliśmy więc, żeby zwrócić się w inną stronę i otworzyć się na świat. Stwierdziliśmy, że taki styk kultur może nam dobrze zrobić. Bo przecież to już piąty album Lao Che - potrzebowaliśmy więc odświeżyć swoje myślenie o muzyce, szukaliśmy świeżych wrażeń. I wtedy dowiedzieliśmy się, że w Polsce bywa angielski producent Eddie Stevens, pracował nawet z grupą Paris Tetris. Napisaliśmy do niego maila, on posłuchał naszej muzyki, potem posłaliśmy mu demo z nowymi kawałkami - i zdecydował się zaangażować w ten projekt.

- Wybór to trochę zaskakujący: jesteście zespołem rockowym, a Stevens pracował głównie z artystami elektronicznymi, jak Moloko, Roisin Murphy czy Zero 7.

- Nie jesteśmy stricte rockowym zespołem. W ramach dźwiękowych poszukiwań, uprawiamy przecież różne style. Fajnie jest mieć w utworze przesterowaną gitarę, ale kiedy się ją zastąpi innym instrumentem, też może być ciekawie. Pochodzenie Stevensa wcale nas nie zniechęcało - a wręcz przeciwnie. Bo swego czasu dużo słuchaliśmy Moloko, podczas jazdy w busie często oglądaliśmy ich koncert na DVD, podobała nam się ta wariacka stylistyka. Stwierdziliśmy więc, że Stevens to łebski gość, który poradzi sobie z każdą muzyką. Tym bardziej że kiedy odniósł się do naszego demo, od razu zaprezentował ciekawe pomysły na konkretne instrumenty.

- I jak wypadło spotkanie dwóch kultur w studiu?

- Towarzysko to facet na wysokim poziomie, prawdziwy angielski dżentelmen, dusza człowiek. Od razu fajnie ułożył sesję - zaproponował miesiąc razem na wyjeździe w studiu. Nie że każdy muzyk wpada, nagrywa swoją partię i wyjeżdża. Dlatego nagrywaliśmy wszystko od deski do deski prawie na setkę: od razu bębny, bas i gitarę. Dopiero potem klawisze i sample, no i wokal. Pierwszy raz zdarzyło mi się, że nawet przy mojej sesji był cały zespół! Fajnie kipiało energią.
- Duży wpływ na brzmienie miał Stevens?

- Od początku mieliśmy wnikliwe demo. Z korespondencji ze Stevensem wynikało, że on też chce się mocno zaangażować. I nam to pasowało. Dlatego stał się liderem przedsięwzięcia. Miał plan na brzmienie każdej ścieżki. Kiedy mówił, żeby nie nagrywać jakiegoś instrumentu, mimo że wcześniej go planowaliśmy, zgadzaliśmy się. Mało tego - zgodziliśmy się nawet na usunięcie dwóch kompozycji. I zaakceptowaliśmy inny utwór, który wygrzebał gdzieś na dnie naszego demo. Mocno mu zaufaliśmy i oddaliśmy się w jego ręce. Ale właśnie tego nam było trzeba. Bo chcieliśmy produkcji z rozmachem. Stevens miał więc carte blanche. Całe szczęście okazał się właściwym człowiekiem na właściwym miejscu.

- I powstała bardzo różnorodna stylistycznie płyta.

- Bo wymyśliliśmy sobie, że to będzie soundtrack. A jak wiadomo, na każdym soundtracku, choćby pierwszym z brzegu do "Kill Bill", pojawiają się piosenki różnych zespołów. I my też tak postanowiliśmy zrobić - jakby na płycie grały różne zespoły. Nie chcieliśmy się stylistycznie przebierać za jakieś konkretne grupy, a raczej pobawić się odmiennymi stylami. Dlatego mamy tu rock`n`rolla, post-punk, hip-hop, funk, trip-hop...

- ... a nawet minimal house w "Govindam". Ten utwór można nawet grać w klubach!

- Rock to nie jedynie słuszna estetyka. My nie stosujemy takich podziałów. Lubię muzykę taneczną, jeśli jest dobrze zrobiona.

- Tekstowo tym razem postawiłeś na niepokojący nastrój schyłku. To efekt apokaliptycznych przepowiedni 2012?

- Na pewno odbiło się to we mnie jakimś echem. Gdy próbowałem sobie wyobrazić tę muzykę w słowie - naszło mnie poczucie nadchodzącego zmierzchu, jakiejś zmiany, która nie wiadomo, czy przyniesie coś dobrego czy coś złego. W tych tekstach jest niepewność. Czy ten koniec będzie początkiem nowego? Czy przyniesie jakieś odpowiedzi? Czy po prostu będzie koniec i... bomba!

Rozmawiał Paweł Gzyl