Ma być miło i pięknie

Zresztą w wielu miejscowościach istnieją one dalej, ale pełnią już inne funkcje - mieszkań socjalnych, wiejskich świetlic itp. Chociaż niektóre znajdują się w opłakanym stanie, żal je burzyć, bo to przecież zabytki. Można je bez trudu rozpoznać, ponieważ wszystkie wyglądają bardzo podobnie - parterowe, z czterema albo sześcioma w miarę dużymi oknami i datą budowy nad wejściowymi drzwiami.

Swoje odsłużyły, a gdyby ściany umiały mówić, opowiedziałyby niejedną ciekawą historię.Weterenkami stały się też szkoły - „Tysiąclatki”, budowane w całym kraju od lat pięćdziesiątych. Swego czasu były szczytem nowoczesności, dziś większość z nich wymaga już generalnych remontów.

Nowe pokolenie szkolnych budynków wygląda już zupełnie inaczej - to nie są bryłowate molochy, ale dobrze przemyślane, przytulne budynki, w których dzieci mogą się czuć naprawdę dobrze. Zresztą nie tylko dzieci - pamiętam, gdy dorośli zwiedzali kiedyś nowe przedszkole w Gdowie - żartem, w którym jednak coś było - marzyło im się, by móc tam choć na trochę pozostać. Mieszczące się po sąsiedzku gimnazjum też budzi niekłamany zachwyt seniorów, którzy spotykają się tam na zajęciach rehabilitacyjnych.

Teraz, gdy obok zakończy się budowa hali sportowo-widowiskowej, obiekt będzie już całkiem „odlotowy”. Jest też kwestia otoczenia, które przy nowych szkołach i przedszkolach zaczyna przypominać parki i ogrody. Co ważne, podobny standard mają placówki oświatowe w dużych miastach i małych wsiach, a często te wiejskie są nawet ładniejsze i nowocześniejsze. Czego więc jeszcze życzyć na koniec roku szkolnego uczniom i nauczycielom z małych (i dużych) miejscowości? Chyba tego, by mogli spokojnie się uczyć i pracować, a widmo ciągłych „reform oświatowych” zniknęło choćby na kilka lat.