Kraina religijnych paradoksów

Już się do niego przyzwyczaiłem, obserwując codziennie różne przejawy manipulacji, której ulegają całe masy obywateli, bez cienia wyrzutu sumienia i wstydu. Może sobie np. Ojciec Święty opowiadać o potrzebie pomocy ludziom uciekającym przed wojną, ale dla dużej części naszych rodaków to jakaś fantasmagoria.

Podejrzewam więc, że nawet gdyby rząd (i to rząd PiS) zdecydował się przyjąć nad Wisłą choćby tylko setkę wyselekcjonowanych pod kątem bezpieczeństwa chrześcijan z Syrii, zaraz podniosłoby się larum. Bo to może i chrześcijanie, ale przecież zarazem „arabusy” i na dodatek zazwyczaj nie-katolicy. I zapewne nie miałoby w tej kwestii znaczenia, że wielu z tych Syryjczyków należy do wspólnot chrystusowych o korzeniach starszych niż cała nasza państwowość, a na dodatek swoją wiarę wyznają pośród morza islamu.

Ale co tam Syryjczycy. Żeby dostrzec płyciznę moralną, nie trzeba trudnych kwestii, nad rozwiązaniem których głowi się cały zachodni świat. Wystarczy nasze małe krakowskie podwórko. Oto kibole jednego z miejscowych klubów, mający się za obrońców katolickiej wiary i nazywający fanów innej lokalnej drużyny „żydkami”, dali niedawno popis, zakłócając chóralnymi przekleństwami minutę ciszy po śmierci kardynała Macharskiego. Idę o zakład, że nie dostrzegli w tym żadnej sprzeczności ze swymi religijnymi deklaracjami. A potem być może poszli malować na murach napisy ku czci Witolda Pileckiego. Tylko współczuć rotmistrzowi.