Kowal

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Znalezisko zawdzięczam gromadce wróbli, które okrutnie hałasowały u stóp wielkiej lipy. Jeden ptak dziwacznie pocierał dziobem o podłoże. Z bliska w szczelinie pnia zobaczyłem czerwoną plamę. Do tego ruchliwą. Z zimowej kryjówki wyłaziły na świat obudzone ciepłem kowale. Kowal to owad zaliczany przez przyrodników do pluskwiaków. Jest płaski, może centymetrowej długości i zaopatrzony w kłujkę. Tyle tylko że w odróżnieniu od wstrętnego pasożyta nie ssie ludzkiej krwi, lecz sok drzew. I w porównaniu z brązowoszarą pluskwą jest bajecznie ubarwiony.

Czerwono-czarny deseń widać z daleka i pewnie z tego powodu wróbel na kowala zwrócił uwagę. Lub raczej na garść barwnych owadów, które całą gromadą obsiadły korę. Wyglądały bezbronnie i smakowicie, więc ptaszek na swoje nieszczęście okazał się łakomczuchem. Fatalny pomyłka. Pluskwiaki dysponują znakomitym i bardzo skutecznym sposobem obrony. Natura uzbroiła je w gruczoły zapachowe wydzielające substancje o paskudnym zapachu i równie brzydkim smaku.

Kiedy niebaczny prześladowca pochwyci kowala, zostaje poczęstowany porcją chemii. Starczy, by zapamiętał nauczkę do końca życia. Będzie żył, czego nie mogłem powiedzieć o kowalu. Leżał bezwładnie na środku trawnika zgnieciony dziobem wróbla. Ofiara z życia nie pójdzie na marne. Reszta kowali spokojnie grzała się na słoneczku.

Koledzy poszkodowanego wróbelka bacznie obserwowali całe wydarzenie. Założę się o każdą stawkę, że nie powtórzą jego błędu.

e-mail: [email protected]

Barwne pluskwiaki na korze FOT. GRZEGORZ TABASZ