Kontrolerzy jakości

Potyczki konsumenta

W mojej najbliższej okolicy klienci mają do wyboru aż cztery sklepy z mięsem i wędlinami. Drób kupuję w jednym z nich, ze względu na niezawodną świeżość i miłą obsługę. Kiedy jednak właściciele sklepiku wyjechali na urlop, nabyłam kurczaka w innym miejscu. Wyglądał zachęcająco i nie budził żadnych podejrzeń, aż do chwili, kiedy zaserwowałam go na kolację moim kotom.

Trzy nosy ostrożnie pochyliły się nad pokrojonym mięsem, trzy pary oczu popatrzyły na mnie z wyrzutem i mogłabym przysiąc, że w ich wzroku pojawiła się propozycja: Takie coś, to sobie zjedz sama... Kocie porcje wylądowały więc w śmieciach, a resztę - w postaci pieczonej - zjedli ze smakiem ludzie. Ale dało mi to do myślenia, bo koty, genetycznie uwarunkowane drapieżniki, uwielbiają surowe mięso i nie zdarzyło się dotąd, by moi czworonożni domownicy odmówili spożycia mięsnego posiłku. Postanowiłam więc przetestować drób z pozostałych sklepów. Żaden zakup nie wzbudził kociego entuzjazmu; jedna porcja została co prawda częściowo zjedzona, ale po dłuższym przegłodzeniu, kolejną potraktowano z głęboką pogardą. Koty wolały być głodne, niż zjeść choćby kawałek.

W podobny sposób sprawdziłam wędliny, które moje koty uwielbiają, a których z reguły nie dostają, bo jest to jedzenie dla tych zwierząt wybitnie niezdrowe. Ale znękana stałą żebraniną przy robieniu kanapek, kupiłam kiedyś trochę najtańszej szynki i poczęstowałam nią futrzastych smakoszy. - To jest coś do jedzenia? - zapytały mnie wzrokiem i odeszły do innych zajęć...

Kolejne afery, które wybuchają wokół przemysłu mięsnego przekonały mnie, że należy zaufać kociemu instynktowi. Węch i smak człowieka można bez trudu oszukać. Kot bezbłędnie takie oszustwo wyczuje. Więc teraz kupuję tylko takie mięso, które zaakceptują moi czworonożni kontrolerzy jakości.

BARBARA MATOGA