Kabaret niepubliczny

Kabarety były jeszcze niedawno sztandarowym elementem programu telewizji publicznej. Zostały jednak z niej, powiedzmy, wypchnięte. Wedle wersji oficjalnej ze względu na poziom (co nie było pozbawione podstaw), wedle innej z powodów politycznych, czyli - mówiąc oględnie - z braku przychylności dla nowej władzy. Wspomniany festiwal polsatowski dał mi szansę sprawdzenia, jak to dzisiaj wygląda.

Oczywiście kabaret z definicji żywi się niechęcią do władzy. Jednak oglądając inne programy stacji komercyjnych, w tym Polsatu, można dojść do wniosku, że w Polsce wcale nie rządzi ten, kto formalnie władzę sprawuje. Jednakże występujące w Koszalinie kabarety postanowiły zająć się władzą formalną, to znaczy wybraną w lokalach wyborczych, nie na ulicy.

Polityki, co zaskakujące, nie było w tym programie zbyt wiele. Dużo za to żenady, czyli dowcipów lokowanych poniżej pasa, czego nie ustrzegł się nawet najbardziej inteligentny z wykonawców, czyli Kabaret Moralnego Niepokoju. Żenujące były także dowcipy polityczne, od Kaczora-Dyktatora występującego tym razem jako małpa (King Kong), przez żarty o księdzu budującym drogę do plebanii, po niezwykle wyrafinowany skecz z odzywką: „Czy jakiś poważny mężczyzna mógłby mieć na imię Andrzej?”, utrzymany w poetyce Henryki Krzywonos skandującej na manifestacjach KOD: „Precz z kurduplem”. Szczerze rozbawiła mnie tylko parodia pani premier, doskonale podkreślająca jej rzeczywiście nienaturalną gestykulację podczas przemówień.

Gdy kabarety gremialnie odchodziły z TVP, trochę tego żałowałem. Teraz przestałem.