Jubel i honor

Pomysłów na huczne jubileusze jest multum. Tym bardziej, że do aktualnych wygnań dojdą zapewne kolejne. My Ruskim sankcję, oni nam wygnanie.

Z jublami jest tylko jeden problem: trzeba je opić, a skoro opić, to i pozakuszać. A jak tak dalej pójdzie, to wkrótce nie będzie czym.

Wprawdzie nastojaszczij czerwonoarmista (a takim jest niewątpliwie prezydent Putin) nie zakuszajet ani po pierwszym, ani po drugim, ani nawet po trzecim stakanie, ale nie jest pewne, czy wszyscy Rosjanie są prawdziwymi czerwonoarmistami. Niby z sondaży wynika, że tak – w żadnym innym kraju nie ma tak gigantycznego poparcia dla władzy.

Chwilowo znikło ono nawet na Węgrzech. Premier Ewa Kopacz może sobie bajdurzyć o podawaniu ręki i polityce listów do M (jak Miłość), ale Prawdziwy Polak dobrze wie, kto i co się kryje za tą propagandą i na myśl o podawaniu temu komuś/czemuś ręki – słusznie otwiera się Patriocie piła łańcuchowa w kieszeni. Apage kolaboracja!

A w Rosji Putina wszyscy zdają się maszerować jednym krokiem. I mogą tak aż do śmierci. Będzie to śmierć pełna honoru i dumy z potęgi WKKNNPNUSA (czyli Wielkiego Kraju, Któremu Nikt Nie Podskoczy, Nawet USA). I będzie to śmierć z głodu.

Na razie robi jednak potęga Putina olbrzymie wrażanie nie tylko na Rosjanach, ale i wielu Europejczykach. My tu mamy demokratyczny i kapitalistyczny chaos – a on tam wszystko pięknie kontroluje. Czy nie warto poświęcić naszego bałaganu dla honoru i dumy? Dla uczucia potegi?

W dodatku też nie brakuje nam przecież rocznic wypędzeń do świętowania. Np. takie wygnanie Szwedów spod Częstochowy – 27 grudnia. Zaraz potem moglibyśmy fetować wygnanie Szwedów z Nowego Sącza.

Ale jakoś tak nie wypada, bo Szwedzi kupują przecież od nas te świnie i jabłka, co je Ruscy wygnali.