Jak to jest u Was moi drodzy. Jacy jesteśmy?

Nie inaczej jest i ze mną. Otrzymuję wiele zaproszeń z różnych stron Polski do bibliotek, domów kultury i szkół, także wyższych. I wszędzie spotykam się z bardzo miłymi ludźmi, uśmiechniętymi, życzliwymi, zadającymi sensowne pytania, dotyczące sensu życia człowieka, czy o co chodzi w życiu zakonnym, albo co robić, żeby mieć taki dobry humor, czy tak długo żyć zachowując linię... Ani razu nie spotkałem się z pytaniem podchwytliwym, czy wręcz obraźliwym. Oczywiście, zachowuję wrażliwość na ludzkie dramaty, z którymi spotykam się bardzo często. Irytują mnie czy niepokoją zachowania ludzi polityki, kimkolwiek by oni nie byli. Nie mąci to jednak pokoju, ani nie zaciera obrazu ludzi, którzy pracują na polu kultury i mogą się poszczycić dobrą młodzieżą, prężnie działającymi bibliotekami i rozmaitymi imprezami, które przyciągają ludzi, mających już dość wiecznego narzekania, użerania się, wulgaryzmu i bezideowości połączonej z łapczywym chwytaniem wszystkiego, co się da, byleby mnie było lepiej i przyjemniej. Moi przyjaciele, żyjący bardziej „w świecie”, próbują oblewać mnie zimną wodą.

„A oni się tak krygują przed tobą! Żebyś wiedział, jacy są naprawdę! Ile nienawiści, szczególnie do Kościoła, do Krzyża, do wszystkiego, co trąci prawicą (lub odpowiednio!) lewicą, jakie słowa, jakie perfidne interpretacje tego, cokolwiek się dzieje dobrego czy złego. Współczuję wszystkim, żyjącym w takich środowiskach. A jak to jest u Was, Drodzy Czytelnicy? (wciąż - płci obojga!)