Jak lawa

Coś w tym jest i dzisiaj. Z tym, że ja zgodnie ze swoimi przekonaniami ani myślę plwać na skorupę. Owszem, jest ona nieprzyjemna, pełna nie tyle zimnych, co gorących sporów, nienawiści i braku chęci do kompromisu. I obraz takiej Polski przelewa się niekiedy także poza granice naszego kraju. Nawet niedawno watykańskie L’Osservatore Romano ubolewało nad Polską, która jest rządzona wbrew oczekiwaniom Unii Europejskiej i manifestacjom obywateli. Ale to przecież nie jest cała Polska.

„Zstąpmy do głębi”. Już ubiegłoroczne Światowe Dni Młodzieży rozniosły po świecie wieść, że Polska to kraj gościnny, czysty i bezpieczny. Wielu nieprzejmujących się negatywnymi głosami ludzi Zachodu mówi, że nasz kraj jest krajem o największej stabilizacji, chcą tu inwestować. Duża grupa duchownych z całego świata, która przyjechała do nas na uroczystości religijne, była zdumiona, że na lotnisku nie było widać nadzwyczajnych środków ostrożności. Zwyczajne są, ale dyskretne. Na razie nie ma kogo straszyć.

Zresztą w kraju słupki popularności tzw. prawicy jakoś nie spadają. Nie ufamy im za bardzo, ale gdyby na przykład parlamentarzyści, zamiast wymyślać sobie nawzajem w sprawie ważnych skądinąd problemów sądownictwa, edukacji czy aborcji, przepracowali kilka dniówek przy usuwaniu szkód w lasach na Pomorzu! Oj, skoczyłyby słupki, skoczyły! Przynajmniej w ocenie prac Sejmu.